گزارش يك مورد شناخته شده‌ي آرتريت روماتوييد و واسكوليت مغزي با پاسخ مطلوب به پالس كورتون و سيكلوفسفاميد

مقدمه: آرتريت روماتوييد (RA يا Rheumatoid Arthritis) يك بيماري التهابي درگيركننده‌ي عروق كوچك و متوسط پوست و سيستم عصبي محيطي است. درگيري مغزي به دنبال بيماري RA يك يافته‌ي نادر است و تأخير در درمان آن با مرگ و مير و نقص عملكردي بالايي همراه است. گزارش مورد: آقايي 65 ساله با سابقه‌ي آرتريت روماتوييد و مصرف روزانه‌ي پردنيزولون به مدت 10 سال، به دنبال سردرد منتشر نبض‌دار، خواب‌آلودگي و افت هوشياري به بخش مراقبت‌هاي ويژه منتقل گرديد و مورد مشورت نورولوژي قرار گرفت. در ابتدا بيمار همي‌پارزي راست به همراه فلج فاشيال مركزي همان سمت داشت. طي مدت 72 ساعت با وجود مصرف آنتي‌پلاكت و آنتي‌كواگولان با دوز درماني، علايم عصبي بيمار تشديد يافت و بيمار دچار همي‌پارزي چپ، افزايش خواب‌آلودگي و اختلال در Gaze افقي و عدم شناخت اطرافيان گرديد. با توجه به سابقه‌ي بيماري كلاژن واسكولار و عدم وجود عوامل خطر آترواسكلروز، بيمار با شك به واسكوليت مغزي تحت درمان با پالس متيل پردنيزولون قرار گرفت. پس از دريافت دوز سوم علايم لتراليزه‌ي وي كاهش يافت، حركات چشم طبيعي گرديد و سطح هوشياري بيمار ظرف مدت 9 روز پس از بستري بهبود يافت. تشخيص احتمالي بيمار (واسكوليت مغز) با نماي عروقي مشهود در سي‌تي آنژيوگرافي تأييد گرديد. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد كه درگيري سيستم عصبي مركزي در بيماري آرتريت روماتوييد نادر باشد ولي در نبود ساير علل آترواسكلروز و پيشرفت سريع علايم عصبي به همراه آنسفالوپاتي در بيماران با سابقه‌ي مثبت اختلالات كلاژن واسكولار، همواره بايد اين تشخيص را مد نظر قرار داد. با توجه به مرگ و مير بالاي اين بيماران ضمن پي‌گيري و رد نمودن ساير علل عفوني و عروقي، بايد درمان اين بيماران با پالس متيل پردنيزولون هرچه سريع‌تر آغاز گردد.