اثر درجات مختلف صافي كف پا بر تعادل ايستا و پوياي پسران نوجوان

سابقه و هدف :حفظ تعادل در فعاليت هاي روزمره و عملكردهاي مطلوب ورزشي لازم و ضروري مي باشد. هدف پژوهش حاضر، مقايسه تعادل پويا و ايستاي پسران داراي درجات مختلف ناهنجاري كف پاي صاف با گروه كنترل مي باشد. مواد و روش ها: در اين پژوهش نيمه تجربي 34 نفر دانش آموز پسر در دامنه سني 14-18سال با درجات مختلف صافي كف پاوبه صورت در دسترس انتخاب و در سه گروه كنترل (10نفر با ميانگين سن 94/0±00/16 سال، قد 73/6±70/172 سانتي متر، وزن 45/7±5/57  كيلوگرم) گروه با افت ناوي كم (14نفر با ميانگين سن 65/0±5/15سال، قد 37/8±57/169سانتي متر، وزن 14/12±78/60 كيلوگرم) و گروه با افت ناوي شديد (10نفر با ميانگين سن 19/1±10/15 سال، قد 29/8±20/158 سانتي متر، وزن14/11±70/46 كيلوگرم)  سازماندهي شدند.آزمودني ها هيچ گونه آسيب ديدگي در اندام تحتاني، آسيب سر و بيماري هاي مؤثر بر تعادل را نداشتند.آزمودني‌ها براساس شاخص افت ناوي در اين گروه‌ها دسته‌بندي شدند. تعادل پويا و ايستا به ترتيب با آزمون تعادلي ستاره (SEBT) و تست لك لك ارزيابي شدند. نتايج با استفاده از روش آماري تحليل واريانس چند متغيره (MANOVA) در محيط نرم‌افزار SPSS نسخه 18 تحليل شدند. سطح معناداري برابر  05/0  در نظر گرفته شد. يافته‌ها: يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه دو گروه داراي ناهنجاري كف پاي صاف در مقايسه با گروه كنترل تعادل كمتري داشتند ولي بين دو گروه كف پاي صاف در هيچ يك از مقايسه‌ها اختلاف معناداري مشاهده نشد. نتيجه گيري: تحقيق حاضر نشان داد كه وجود ناهنجاري كف پاي صاف ، عاملي موثر در كاهش تعادل به شمار مي آيد، ولي افزايش مقدار صافي كف پا باعث كاهش بيشتر تعادل در اين پژوهش نشد.