مقايسۀ پاسخ هاي حاد دستگاه فيبرينوليز پلاسما به يك وهله فعاليت هوازي زيربيشينه در افراد تمرين كرده و تمرين نكرده

سابقه و هدف:  تعادل ميان عملكرد اجزاء دستگاه هموستاز بدن بسيار مهم است. فعاليت ورزشي به عنوان يك فشار جسماني و رواني باعث تغيير در الگوهاي رفتاري دستگاه هموستاز مي شود. هدف از اجراي اين مطالعه بررسي و مقايسۀ پاسخ هاي حاد دستگاه فيبرينوليز پلاسما به يك وهله فعاليت هوازي زيربيشينه در افراد تمرين كرده و تمرين نكرده بود. مواد و روش ها: بدين منظور 15 جودوكار مرد با ميانگين سني 37/1±9/24 سال و 15 مرد غيرفعال با ميانگين سني 34/1±6/25 سال، يك وهله فعاليت ورزشي زيربيشينه را با 70 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه روي چرخ كارسنج، به مدت 30 دقيقه اجرا كردند. نمونه هاي خوني براي اندازه گيري فعاليت فعال كنندۀ پلاسمينوژن بافتي (tPA) و مهاركنندۀ فعال كنندۀ پلاسمينوژن نوع 1(PAI1) در حالت استراحت، بلافاصله بعد از فعاليت و بعد از 30 دقيقه دورۀ بازيافت جمع آوري شد. به منظور بررسي نرمال بودن داده ها از آزمون كلموگروف اسميرنف استفاده شد. آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر  براي بررسي تغييرات درون گروهي و بين گروهي به كار رفت. همچنين براي بررسي همبستگي از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته ها: فعاليت tPA به دنبال فعاليت ورزشي در هر دو گروه تمرين كرده و تمرين نكرده به طور معني داري افزايش يافت (001/0 ≥ p)، اما بعد از دوره بازيافت به مقادير پايه بازگشت (05/0 p نسبت به مقادير پايه). فعاليت tPA در مراحل بلافاصله بعد از فعاليت ورزشي و همچنين بعد از دوره بازيافت در گروه تمرين كرده به طور معني داري بيشتر از گروه تمرين نكرده بود (05/0 ≥ p). فعاليت PAI1 در اثر اجراي ورزشي تغيير نكرد و همچنين، تفاوت معني داري بين دو گروه مشاهده نشد(05/0 p). نتيجه‌ گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه آمادگي جسماني بالا نقش مهمي در پاسخ هاي دستگاه فيبرينوليز به اجراي فعاليت ورزشي دارد. به نظر مي رسد فعاليت فيبرينوليزي بالاتر آزمودني هاي تمرين كرده در پاسخ به استرس هايي نظير ورزش، سازگاري است كه در اثر تمرينات ورزشي منظم حاصل شده است و مي تواند به عنوان يك ساز و كار مهم براي مقابله با حوادث قلبيعروقي در نظر گرفته شود.