اثر 8 هفته تمرين مقاومتي بر تحمل گلوكز و مقاومت به انسولين و در مردان با وزن طبيعي و داراي اضافه وزن

سابقه و هدف: تمرينات مقاومتي اغلب به منظور افزايش حجم و قدرت عضلاني مورد استفاده قرار مي‌گيرد؛ اما آثار متابوليكي اين نوع تمرينات نيز داراي اهميت است. هدف مطالعه حاضر ارزيابي اثر تمرينات مقاومتي بر اختلالات متابوليسم گلوكز در افراد جوان داراي اضافه وزن بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تعداد 16 مرد جوان غيرورزشكار (سن: 09/2±1/21 سال و قد: 4/0±2/175 سانتي‌متر) شركت كردند و بر اساس شاخص توده بدن در دو گروه برابر وزن مطلوب (2520BMI: ) و اضافه وزن (3025BMI: ) تقسيم شدند. تمرين مقاومتي به مدت هشت هفته و با شدت 8060% 1RM توسط دو گروه اجرا شد. نمونه‌هاي خوني پيش و پس از هشت هفته و پس از مصرف 75 گرم گلوكز در دقايق 0، 30، 60، 90 و 120 جمع‌آوري و شاخص تحمل گلوكز و مقاومت به انسولين ارزيابي شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد در گروه وزن طبيعي، توده خالص بدن (044/0=p)، قدرت (007/0=p)، استقامت عضلاني (01/0=p) و هايپرتروفي عضلات پايين تنه (04/0=p) افزايش و درصد چربي بدن (031/0=p) كاهش يافت. در گروه اضافه وزن نيز توده خالص بدن (02/0=p)، قدرت (01/0=p)، استقامت عضلاني (01/0=p) و هايپرتروفي عضلات پايين تنه (005/0=p) افزايش و درصد چربي بدن (04/0=p) كاهش يافت. تحمل گلوكز تنها در گروه اضافه‌وزن افزايش (01/0=p) و شاخص مقاومت به انسولين در هر دو گروه وزن طبيعي (002/0=p) و اضافه وزن (001/0=p) كاهش يافته بود (05/0 p). نتيجه‌گيري: به طور كلي به نظر مي‌رسد اجراي تمرينات مقاومتي علاوه بر بهبود عملكردهاي جسماني، موجب كاهش مقاومت به انسولين در افراد با وزن طبيعي و اضافه وزن مي‌شود.