بررسي عوامل خطر مرتبط با بروز شين اسپلينت در ورزشكاران

سابقه و هدف: عوامل خطرزاي متعددي براي بروز شين اسپلينت گزارش‌ شده است. عدم تعادل عضلاني و اختلال راستاي اندام تحتاني از شناخته‌ترين و شايع‌ترين اين عوامل بوده كه در رابطه با آنها نتايج متناقضي وجود دارد. بنابراين، هدف از تحقيق حاضر مقايسه وضعيت اندام تحتاني در افراد مبتلا به شين اسپلينت با افراد سالم مي باشد. مواد و روش ها: آزمودني‌هاي تحقيق حاضر  را 23 ورزشكار مبتلابه شين اسپلينيت (سن34/6± 4/28  سال، قد 73/0± 74/1 متر، وزن 21/5± 4/72 كيلوگرم) و 25 ورزشكار سالم (سن 46/4± 8/29 سال، قد 47/0± 73/1 متر، وزن 07/4± 9/70 كيلوگرم) تشكيل مي‌دادند. ابتدا آزمودني‌ها پرسشنامه‌اي را تكميل كردند كه حاوي سؤالاتي در رابطه با اطلاعات شخصي، تاريخچه ورزشي و  تاريخچه ابتلا به آسيب بود. بعد از تكميل پرسشنامه يك معاينه جسماني جهت اندازه گيري ميزان افت ناوي، حداكثر محيط ساق پا، ميزان انعطاف‌پذيري عضله نعلي و دوقلو و دامنه حركتي ابداكشن، اداكشن، چرخش داخلي و خارجي مفصل ران، پلنتار و دورسي  فلكشن مفصل مچ پا و اينورشن – اورشن مفصل ساب تالار صورت گرفت. داده هاي جمع آوري شده توسط آزمون t مستقل در سطح معني داري P≤0/05 تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: . يافته هاي تحقيق نشان داد كه بين ميزان افت ناوي، محيط ساق پا، ميزان انعطاف‌پذيري عضله نعلي و دامنه حركتي پلنتار و دورسي  فلكشن مفصل مچ پا و چرخش داخلي مفصل ران افراد مبتلا به شين اسپليت و افراد سالم تفاوت معني داري وجود دارد (p0/05). نتيجه‌گيري: در نتيجه احتمال مي رود كه افزايش ميزان افت ناوي، كاهش حداكثر محيط ساق پا، كاهش انعطاف پذيري عضله نعلي، افزايش دامنه حركتي پلنتار فلكشن مچ پا و كاهش دامنه حركتي دورسي فلكشن پا با افزايش احتمال بروز شين اسپلينت همراه باشند.