ارتباط بين نيمرخ آنتروپومتريك و زيست‌حركتي با عملكرد رقابتي دوندگان تيم ملي دوي صحرانوردي ايران

سابقه و هدف: دوي صحرانوردي از ماده هاي مهيج و محبوب در بين دوهاي استقامت محسوب مي شود و به دليل شرايط خاص اين رشته كه در طبيعت برگزار مي شود، نيازمند شرايط ويژه اي از نقطه نظر آنتروپومتريك و زيست حركتي مي باشد. از اين رو، هدف پژوهش حاضر تعيين نيمرخ آنتروپومتريك و زيست حركتي اعضاي تيم ملي دوي صحرانوردي كشور بود.   مواد و روش ها: شركت كنندگان اين پژوهش نه دونده بزرگسال مرد تيم ملي دوي صحرانوردي با سن 4.1±25.4 سال، قد 7.2±175.2 سانتي متر، وزن 8.7±63.5كيلوگرم و ركوردهاي0.47±36.55 دقيقه براي 12 كيلومتر بودند. ويژگي هاي آنتروپومتريكي شامل: قد، وزن، طول ها و عرض هاي استخواني، محيط اندام ها و ضخامت چربي زير پوستي 7 نقطه اي بود. ويژگي هاي زيست حركتي شامل: توان هوازي، توان بي هوازي، توان انفجاري، سرعت، چابكي، انعطاف پذيري، حداكثر ضربان قلب و استراحتي بود كه با روش هاي استاندارد مورد اندازه گيري قرار گرفت.   يافته‌ها: بين متغير هاي آنتروپومتريك، طول ران (0.038=P و 0.69 =r)، عرض قدامي خلفي سينه (0.009=P و 0.80 =r)، عرض سينه (0.006=P و 0.82=r)، محيط سينه (0.032=P و 0.70=r) و از طرفي بين متغيرهاي زيست حركتي تنها ضربان قلب استراحت (0.001= P و 0.94 =r) و ركورد 10 كيلومتر (0.05=P و 0.62=r) با بهترين ركورد دوي صحرانوردي آزمودني ها رابطه معني دار داشت. همچنين، 12/2 دقيقه اختلاف بين ركورد مردان تيم ملي دوي صحرانوردي كشور با ميانگين ركورد دوندگان جهاني مشاهده شد، كه به طور معناداري، ركورد دوندگان خارجي بهتر‌ از دوندگان داخلي بود. نتيجه گيري: براساس يافته هاي پژوهش حاضر، ضعف عملكرد دوندگان تيم ملي دوي صحرانوردي متاثر از ويژگي هاي آنتروپومتريك، زيست حركتي و نوع تمرينات آنهاست. لذا، توجه ويژه به برخي از اين شاخص ها در راهبردهاي استعداديابي و نيز برنامه ريزي دقيق تر در راستاي تجويز تمرينات مطلوب براي تقويت عوامل قابل توسعه به مسوولين فدراسيون دووميداني، مربيان و ورزشكاران توصيه مي گردد.