تاثير آموزش تحرك و جهت يابي اوليه بر مهارت هاي حركتي پيشرفته پسران آسيب ديده ي بينايي 5 تا 14 ساله شهر تهران

مقدمه: هدف از اين پژوهش تاثير آموزش مهارتهاي جهت يابي و حركت اوليه بر مهارت هاي جهت يابي و حركت پيشرفته افراد آسيب ديده بينايي پسر شهر تهران در سال تحصيلي92-91 بوده است. روش: در اين مطالعه شبه آزمايشي از طرح پيش آزمون پس آزمون تك گروهي استفاده شد. در اين پژوهش جامعه آماري عبارت است از كليه دانش آموزان پسر نابينا و كم بيناي 5 تا 14 سال كه در سطح شهر تهران در سال تحصيلي 92-91 مشغول به تحصيل بوده اند. تعداد كل جامعه آماري در دسترس 80 نفر بودندكه از مدارس پيش دبستاني و ابتدايي و راهنمايي شهر تهران (مجتمع نابينايان شهيد محبي، مدرسه خزائلي) و تمام دانش آموزان نابيناي شاغل به تحصيل در مدارس 22 گانه شهر تهران انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسشنامه لينكلن ازرتسكي استفاده شد. دانش آموزان طي 12 جلسه تحت آموزش قرار گرفتند. يافته ها: نتايج به دست آمده از آزمون تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد تفاوت دو گروه آزمايش و كنترل در خرده متغيرهاي تعادلي ايستا (0.01 P، 7.25=F)، حركات ظريف (P .01, F=14.56)، حركات درشت (P .01, F=11/85)، هماهنگي دو دست (P .01, F=8.45)، هماهنگي دست و پا (P .01, F=22.42) و مهارت هاي حركتي (P 0.01, F=8.99). از نظر آماري معنادار است. ولي براي متغيرهاي هماهنگي چشم و دست (P .05, F=1.20) و سرعت حركت (P .05, F=1.20). تفاوت معناداري وجود ندارد. نتيجه گيري: بدين ترتيب بر اساس يافته هاي به دست آمده از اين پژوهش، شايسته است كه هر چه بيشتر به توانمنديهاي كودكان نابينا در زمينه هاي گوناگون حركتي به ويژه مهارتهاي كلي حركت و آن هم درسنين پايه، توجه خاصي شود. چون زمينه استقلال هر چه بيشتر اين افراد را به همراه داشته و باعث افزايش سطح سلامت عمومي جامعه مي شود.