رابطه عزت نفس، متغيرهاي جمعيت شناختي، تشخيص روانپزشكي و تعداد دفعات بستري با استيگما در بيماران روانپزشكي

هدف: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفيتحليلي است كه به دنبال بررسي رابطه عزت نفس، متغيرهاي جمعيت شناختي، تشخيص روانپزشكي و تعداد دفعات بستري با استيگما در بيماران روانپزشكي بود روش: بيماراني كه شرايط ورود به تحقيق را داشتند و رضايت آگاهانه براي شركت در تحقيق را پر كرده بودند (152 نفر) پرسشنامه‌ها اطلاعات مربوطه را تكميل كردند. ساير اطلاعات با مراجعه به پرونده بيماران اخذ گرديد. پرسشنامه‌هاي عزت نفس روزنبرگ، و مقياس استيگما مورد استفاده قرار گرفتند. تحليل نتايج با استفاده از نسخه 20 نرم افزار Spss، و از روش‌هاي ضريب همبستگي پيرسون، t مستقل، و تحليل واريانس يك طرفه انجام شد. يافته‌ها: بين متغيرهاي سن، جنسيت، شغل، تشخيص روانپزشكي، طول مدت بيماري و همچنين تعداد دفعات بستري با استيگما ارتباط معناداري وجود ندارد اما بين عزت نفس و استيگما همبستگي منفي معني‌دار (0/42-) بدست آمد. نتيجه‌گيري: بنظر مي‌رسد كه استيگما عمدتاً يك متغير فرهنگي است و ارتباطي اندكي با ساير متغيرها مثل سن، جنس، تشخيص روانپزشكي، مدت بيماري و ساير متغيرهاي جمعيت شناختي داشته باشد عوامل ديگري در آن دخيل است كه با عزت نفس پايين افراد همراه است.