تحليل عوامل مؤثر در بازتوليد منظر شهري پس از بهسازي و نوسازي بافت (مطالعۀ موردي: منطقۀ 12 تهران)

منظر شهري مقوله‌اي است كه ناظر و كنشگر فعال در فضا آن را درك و از آن برداشت مي‌كند. از ديدگاه برنامه‌ريزي، برداشت ساكنان و عواملي كه بر اين درك مؤثرند، اهميت دارد. اين برداشت به‌دليل مداخله بافت، به‌ويژه در بافت‌هايي كه عناصر تاريخي و سابقه ذهني و هويت دارند حساسيت بيشتري دارد. براين‌اساس، شناسايي عوامل تأثيرگذار بر بازتوليد منظر شهري و برداشت ذهني پس از مداخله ضروري است. مقاله حاضر به‌دنبال شناسايي عوامل تأثيرگذار بر بازتوليد منظر شهري پس از بازسازي و نوسازي است. پژوهش پيش‌رو با رويكرد تركيبي انجام شده است؛ بدين‌صورت كه ابتدا گويه‌ها به روش كيفي و تكنيك دلفي مشخص شد و سپس در نمونه 500 عضوي در منطقه 12، ديدگاه مردم به‌كمك پرسشنامه و پرسش‌‌هاي بسته با طيف ليكرت واكاوي شد. سنجش داده‌هاي پيمايش نيز با تحليل عاملي صورت گرفت. نتيجه اينكه مي‌توان گويه‌ها را در ده عامل نهايي قرار داد كه اين عوامل بيش از 65.8 درصد واريانس كل را تبيين مي‌كنند. همچنين براساس يافته‌ها، آنچه در ديد ناظر قرار مي‌گيرد، جذابيت بصري، سهولت دسترسي، خوانايي، تنوع و هماهنگي، كاهش اغتشاش بصري، تعلق‌خاطر، سازگاري و تنوع عوامل تأثيرگذار بر بازتوليد منظر است. از اين‌رو پيشنهاد مي‌شود در نوسازي و بهسازي بافت، اين عوامل با مشاركت مردم مدنظر قرار بگيرد.