مقايسه سبك هاي مقابله‌اي و دفاعي در رزمندگان مبتلا و غير مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

اهداف: از مهم ترين مشكلات براي افراد درگير با جنگ، ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) است كه با پيامدهاي غيرقابل پيش بيني يا مخرب و بلندمدت براي فرد آسيب ديده، خانواده وي و اجتماعي كه در آن زندگي مي كند همراه است. سبك هاي مقابله با استرس در افراد و سبك هاي دفاعي از مواردي هستند كه مي توانند نقش موثري در ايجاد يا بازگشت علايم PTSD ايفا كنند. بنابراين پژوهش حاضر با هدف مقايسه سبك هاي مقابله اي و دفاعي رزمندگان داراي PTSD و فاقد آن اجرا شد. ابزار و روش ها: در اين پژوهش توصيفي از نوع علي مقايسه اي در سال 1395، تعداد 80 نفر از مردان شركت كننده در جبهه هاي جنگ، در شهرستان نجف آباد با روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند، بدين صورت كه 40 نفر مبتلا به PTSD و 40 نفر فاقد اختلال بودند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه هاي راهبردهاي مقابله اي (CSQ)، سبك هاي دفاعي (DSQ) و سلامت عمومي (GHQ) بود. تحليل داده ها با نرم افزار SPSS 21 و از طريق آزمون تحليل واريانس چندمتغيره صورت گرفت. يافته ها: ميانگين نمرات در سبك مقابله اي هيجان محور در دو گروه تفاوت معني داري داشت (0.006=p). همچنين تفاوت بين ميانگين نمرات در سبك هاي دفاعي رشدنايافته در دو گروه معني دار بود (0.028=p). نتيجه گيري: رزمندگان داراي اختلال PTSD نسبت به رزمندگان بدون PTSD بيشتر از سبك مقابله اي هيجان محور و سبك دفاعي رشدنايافته استفاده مي كنند.