مقايسه‌ي اثر دارويي اوندانسترون و متوكلوپراميد بر تهوع و استفراغ حاملگي

مقدمه: تهوع و استفراغ دوران حاملگي در پنجاه تا نود درصد زنان ديده مي‌شود كه شكل خفيف تا متوسط آن در سه ماهه‌ي اول بارداري در اغلب بيماران با اطمينان دادن به بيمار قابل درمان است. در عين حال، در موارد شديد دارو درماني جهت كاهش تهوع و استفراغ اجتناب ناپذير است. اوندانسترون به عنوان دارويي مؤثر در كاهش تهوع و استفراغ يكي از درمان‌هايي است كه به تازگي براي درمان تهوع بارداري پيشنهاد شده است. اين مطالعه با هدف بررسي و مقايسه‌ي اثربخشي دو داروي آندانسترون و متوكلوپراميد در درمان تهوع بارداري انجام شد. روش‌ها: اين مطالعه يك كارآزمايي باليني بود كه در سال 1389 در بيمارستان شهيد بهشتي اصفهان انجام گرفت و طي آن 70 زن بارداري كه براي مراقبت‌هاي دوران بارداري به درمانگاه‌هاي بيمارستان مراجعه كرده، داراي علايم تهوع و استفراغ شديد در سه ماهه‌ي اول بارداري بودند انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه 35 نفري تقسيم شدند. گروه اول با تجويز قرص متوكلوپراميد و گروه دوم با تجويز آندانسترون به مدت 3 هفته تحت درمان قرار گرفتند. دفعات تهوع و استفراغ بارداري و عوارض دارويي قبل از شروع مداخله، سه روز، يك هفته، دو هفته و سه هفته بعد از درمان در دو گروه مذكور مورد بررسي قرار گرفت. داده‌هاي جمع‌آوري شده توسط آزمون‌هاي 2χ، آزمون دقيق فيشر و Student-t تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج به دست آمده نشان داد كه روند تغييرات تهوع در طول مدت درمان، بين دو گروه تفاوت معني‌دار نداشت (0.27 = P) ولي تعداد دفعات استفراغ در گروه اوندانسترون به طور معني‌داري كمتر شد (0.04 =P ). نتيجه‌گيري: داروي آندونسترون داراي تأثير بهتري در كنترل تهوع و استفراغ دوران بارداري بوده و در صورت پذيرش بيمار و بي‌خطر بودن اين دارو در بارداري ، مي‌توان از آن جهت كنترل تهوع و استفراغ‌هاي دوران بارداري استفاده نمود.