بررسي ويژگي‌ هاي كدوي خشك شده در طي فرآيند بازجذب آب در دماها و نسبت‌هاي مختلف ماده خشك به آب

باز‌جذب آب شامل سه فرآيند مهم دريافت آب توسط مواد خشك، تورم و خروج مواد محلول در طول باز‌جذب مي‌باشد. در اين تحقيق، كدوها بصورت برش‌هايي به ضخامت 4/0 سانتي‌متر و قطر 4 سانتي‌متر برش داده شده، در محفظه بخار به مدت 4 دقيقه آنزيم‌بري شدند. برش‌هاي كدو پس از سرد‌ شدن، تا رسيدن به رطوبت 1065/0 كيلوگرم آب در يك كيلوگرم ماده خشك، خشك شدند و در دماي 4 درجه سانتي‌گراد نگهداري شدند. بازجذب آب برش‌هاي كدوي خشك‌شده با وزن معين، در آب مقطر با دماهاي مختلف (25، 50 و 75 درجه سانتي‌گراد) با نسبت ماده خشك به آب متفاوت (1 به 25، 1 به 50 و 1 به 100)، در حاليكه با سرعت100 دور در دقيقه همزده مي‌شد، انجام گرفت. در دوره‌هاي زماني مشخص تا 300 دقيقه، نمونه‌هاي كدو از آب خارج شده و وزن نمونه‌ها، ميزان رطوبت آنها و شاخص‌هاي باز‌جذب آب تعيين گرديد. بافت برش‌ها نيز در طول يك دوره 180 دقيقه‌اي ارزيابي شد. بر اساس نتايج بدست آمده در طول دوره بازجذب آب، ميزان رطوبت، ظرفيت جذب آب و توانايي بازجذب آب در برش‌هاي كدو افزايش و ظرفيت حفظ ماده خشك و سفتي بافت (حداكثر نيرو و تنش) كاهش داشته ‌است. بيشترين ميزان ظرفيت جذب آب كدو در دماي 75 درجه سانتي‌گراد با نسبت ماده خشك به آب 1 به 100 حاصل شده است. پس از 180 دقيقه بازجذب آب در دماي 75 درجه سانتي‌گراد كمترين ميزان حداكثر نيرو و تنش در كدوي خشك شده مشاهده شده است. كدوهايي كه بازجذب آنها در آب با دماي 75 درجه سانتي‌گراد صورت گرفته داراي بيشترين رطوبت و توانايي بازجذب آب و كمترين ظرفيت حفظ ماده خشك بوده‌اند. كدوهايي كه بازجذب آنها در آب با نسبت ماده خشك به آب 1 به 100  صورت گرفته، حداكثر نيرو و تنش كمتري داشته‌اند و ميزان رطوبت و توانايي بازجذب آب در آنها حداكثر بوده است. سرعت جذب آب و در نتيجه تغييرات در همه شرايط بازجذب برش‌هاي كدو، در دقايق اوليه، بيشتر بوده و در ادامه فرآيند، كاهش يافته است. حداكثر سرعت بازجذب و ميزان جذب آب در دماي 75 درجه سانتي‌گراد رخ داد.