نقش فرهنگ شهري برنيازها ومصرف فرهنگي شهروندان تهراني

اصولا فرهنگ شهري احساس تعلق جمعي و دروني به مجموعه عناصر مادي و معنوي زندگي شهروندي تعريف مي شود. اين پژوهش با هدف مطالعه فرهنگ شهري در تهران ٥ به روش پيمايش، با جامعه آماري ١٨ سال به بالا و با حجم نمونه (400=N)، به شيوه احتمالي و به روش نمونهگيري خوشهاي انجام شد. نتايج تحقيق نشان داد نيازهاي فرهنگي پاسخگويان درگروهها و طبقات مختلف گوناگون است. ضريب همبستگي مصرف فرهنگي و نيازهاي فرهنگي 0/767 و سطح معني داري آن (0/01 0/000= p )است. ضريب همبستگي مصرف فرهنگي و فرهنگ شهري 0/737 و سطح معنيداري آن (0/01 0/000= p (است. نتايج بررسي با رگرسيون خطي نشان داد كه مقدار ضريب تعيين براي متغير مصرف فرهنگي 68/1 درصد است؛ اين مقدار نشان ميدهد كه متغيرهاي «نيازهاي فرهنگي و فرهنگ شهري» در مجموع توانسته است 68/1 درصد متغير وابسته يعني مصرف فرهنگي شهروندان تهراني را پيشبيني كند. اين مهم بيانگر آن است كه دسترسي به برخي امكانات و كالاهاي فرهنگي و ميزان نياز به آنها، بيشتر از ميزان يا شدت نياز به آنهاست. به نظر ميرسد عوامل ديگري غير از نياز افراد در دسترسي به اين دسته از كالاها يا امكانات دخيل هستند و تهيه آنها لزوماً برخاسته از نياز افراد نيستند، بلكه به عوامل اجتماعي و به ويژه تأثير و دخالت ارزشهاي مصرفگرايانه جامعه مربوط ميشوند. از اين رو ناديده گرفتن برخي نيازها باعث از بين رفتن نياز نميشود، بلكه زمينه بينظمي را به تدريج در قالب تقليل فرهنگ شهري بهويژه تاثير آن بركنش شهروندان در ابعاد مختلف در بلند مدت منجر ميشود و افراد براي ارضاي نيازهاي خود جايگزينهاي ديگري را انتخاب ميكنند كه متناسب با ارزشهاي فرهنگ شهري جامعه و منطبق با آن نيست.