ارزيابي اثرات دلبستگي مكاني بر ميزان تاب‌آوري اجتماعي در شهرها (مطالعه موردي: منطقه 12 كلانشهر تهران)

دلبستگي به مكان برخاسته از فعاليت‌ها و تعاملات بين انسانمكان و انسان –انسان در يك مكان خاص است. وجود و سطح بالاي دلبستگي در ساكنان يك مكان، محله، شهر سبب اهميت آن مكان براي فرد و افزايش مشاركت در فعاليت‌هاي عمراني و سياسي و افزايش سطح تعاملات اجتماعي شهروندان مي‌شود. همچنين اين روابط عاطفي با مكان بر توانايي واكنش مردم به تغييرات و درك خطر و آمادگي در برابر مخاطرات (تاب‌آوري اجتماعي) تأثير مي‌گذارد. هدف اين پژوهش بررسي تأثير دلبستگي مكاني بر تاب‌آوري اجتماعي در منطقه 12 شهر تهران مي‌باشد. تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر روش، توصيفي–تحليلي است. به منظور گردآوري داده هاي مورد نياز از دو شيوه تحليل اسنادي و پيمايشي بهره گرفته شده است كه زيرمجموعه روش تحقيق كمي است. ابزار پژوهش، پرسشنامه مي باشد. جامعه آماري ساكنان منطقه 12 شهر تهران شامل 239611 نفر است كه با فرمول كوكران حجم نمونه 384 به‌دست‌آمده است. بر اساس نتايج مطالعات اسنادي، شاخص‌هاي پژوهش در بخش تاب‌آوري اجتماعي شامل مشاركت، اعتماد، همبستگي و انسجام اجتماعي، احساس اثرگذاري و كارايي و حمايت اجتماعي، آگاهي، دانش، مهارت و در بخش دلبستگي مكاني شامل دلبستگي عاطفي، وابستگي مكاني و هويت مكاني هستند كه با استفاده از آزمون‏هاي تي تك نمونه‌اي، همبستگي پيرسون و رگرسيون تك متغيره تحليل گرديده است. نتايج نشان مي‌دهد كه شاخص‌هاي دلبستگي مكاني و تاب‌آوري اجتماعي در منطقه 12 شهر تهران وضعيت نامناسبي دارند. بين شاخص‌هاي دلبستگي مكاني با تاب‌آوري اجتماعي همبستگي معناداري وجود دارد و  نتيجه رگرسيون تك متغيره نشان داد كه  دلبستگي مكاني بر تاب‌آوري اجتماعي تأثير بالايي دارد.