اصول مكان‌يابي سكونتگاه موقت پس از وقوع زلزله احتمالي در شهر تهران؛ محله بريانك- هفت چنار

تأمين سكونتگاه موقت يكي از مهم‌ترين مباحث مطروحه در فرآيند مديريت بحران است. شناسايي مكان‌هاي مناسب جهت استقرار سكونتگاه، علاوه بر كاهش خطرات احتمالي آينده، كمك مؤثري به بازگشت جامعه به شرايط پيشين مي‌نمايد. محله بريانك– هفت‌چنار در جنوب منطقه 10 تهران، يكي از هسته‌هاي اوليه شكل‌گيري منطقه است كه از نظر كالبدي، بيشترين فضاي سبز در منطقه را داراست، ليكن سطح قابل‌توجه بافت فرسوده، وجود كاربري‌هاي خطرساز، نواحي ناامن اجتماعي و ناايمن از منظر مخاطرات، سبب افزايش آسيب‌پذيري محله در برابر وقوع بحران‌ها شده است. پژوهش حاضر، با اتخاذ روش تحقيق توصيفي- تحليلي، ضمن شناسايي معيارهاي انتخاب مكان و نحوه رتبه‌بندي آن جهت استقرار سكونتگاه موقت، به ارزيابي معيارهاي فوق در محله بريانك– هفت‌چنار پرداخته و به كمك تكنيك ماتريس سوات، علاوه بر بررسي، تحليل و اولويت‌بندي سه قطعه زمين نمونه، راهبردهاي كاهش خطرات كالبدي و توسعه سكونتگاه‌هاي موقت در محله را پيشنهاد مي‌نمايد كه ايجاد حريم پمپ‌بنزين خيابان كميل، پيش‌بيني مراكز امدادي و درماني در مركز محله بريانك، ايمن‌سازي ساختمان‌هاي عمومي و دولتي محله، ايجاد فضاهاي باز شهري و پارك در بخش‌هاي متراكم مسكوني و احياي كالبدي و اجتماعي بافت ناامن و ناايمن لبه نواب، لبه قزوين و بافت فرسوده جنوب بريانك از مهم‌ترين موارد آن است.