تحليل معناشناختي همنشيني وهن ، ضعف و استكانت در آيۀ 147 سورۀ آل‌عمران بر مبناي طرح مولفه‌هاي معنايي

كاربست طرح مولفه‌هاي معنايي به عنوان يكي از طرح‌هاي نوين در مطالعات معناشناختي علوم قرآني، نقش بسزايي در دستيابي به معاني دقيق واژگان اين كتاب الهي و شناخت انسجام و ارتباط سيستماتيك مفاهيم آن دارد. با توجه به مسالۀ محدوديت‌هاي گزينشي واژگان نسبت به يكديگر، در زبان قرآن كريم كه محدود به متني مشخص و ثابت است، همانند هر متن ديگري، امكانات تركيب و همنشيني محدود و مقيد است. لذا كاربست نظريۀ مولفه‌هاي معنايي به عنوان ابزاري جهت تشخيص چرايي همنشيني واژگان و نيز محدوديت‌هاي گزينشي آن‌ها امري اجتناب‌ناپذير مي‌نمايد. بدين تصور نوشتار حاضر بر آن است كه با تكيه بر روش توصيفيتحليلي و كاربست رويكرد مولفه‌هاي معنايي در مقام پاسخگويي به اين پرسش اساسي برآيد كه علت همنشيني سه مفهوم وهن ، ضعف و استكانت و نوع چينش آن‌ها چيست؟ گزاره‌هاي قرآني نشان داد كه مفهوم ضعف با توجه به مؤلفه‌هاي معناساز خود، واژۀ شامل و دو مفهوم ديگر زيرشمول‌هاي آن به‌شمار مي‌آيد. همچنان‌كه مفهوم ضعف و وهن به دليل اشتراك در خرده‌معناهايشان داراي رابطۀ اشتدادي (هم‌معنايي) هستند كه در مؤلفۀ [عارضي] و [گذر زمان] از يكديگر متمايز مي‌شوند. افزون بر اين در ميان اين سه واژه، مفهوم استكانت شديدترين حالت لاقوگي و ناتواني را بيان مي‌دارد.