بررسي و نقد كتاب أسلوب علي ‌بن أبي طالب عليه السلام في خطبه الحربية

يكي از موضوعاتي كه ارتباطي تنگاتنگ با مسائل زبان‌شناسي دارد و ناقدان در بررسي و تحليل متون به آن توجهي ويژه دارند، سبك‌شناسي است كه بين روش علمي در مطالعات زباني و روش نقدي در مطالعۀ متن ادبي توازن ايجاد كرده است. از سوي ديگر، وجود تأليفاتي در تطبيق اين روش بر متون خلأيي بزرگ در اين زمينه به‌حساب مي‌آيد كه كتاب أسلوب علي‌بن أبي طالب(ع) في خطبه الحربيه گامي در راستاي پر كردن خلأ موجود بوده است. بدون شك هر نگاشته‌اي داراي جنبه‌هاي ارزشمند و احتمالاً كاستي‌هايي است كه مطرح نمودن و بررسي و نقد آنها مي‌تواند زوايايي را براي نويسنده آشكار كند كه از ديد وي مخفي بوده و، از اين رهگذر، مسير براي ارائۀ هر چه بهتر تأليفات هموار شود. با اين توصيف و براي تحقق چنين هدفي در مقالۀ حاضر به بررسي و نقد كتاب أسلوب علي‌بن أبي‌طالب(ع) في خطبه الحربيه اثر علي احمد عمران پرداخته شده و، بعد از ذكر مقدمه و تعريف كتاب و اشاره به نقاط قوت آن، كاستي‌هاي كتاب در چند محور اساسي بيان شده است. مهم‌ترين يافته‌هاي پژوهش، كه يافتن همان كاستي‌ها و محاسن و جنبه‌هاي نوآورانۀ كتاب است، در متن مفصلاً ذكر شده و همۀ آنها حاكي از آن است كه هر‌چند اثر با سرفصل وزارت علوم خيلي متناسب نيست، اما مي‌تواند به‌عنوان كتاب كمك درسي، كه به تطبيق نظريه‌اي جديد بر متني ارزشمند چون نهج‌البلاغه پرداخته، مورد استفادۀ دانشجويان قرار گيرد.