تعيين الگوي سكانسي مناسب براي جدايش واحدهاي مخزني در عضو دالان بالايي، بخش مركزي خليج فارس

هدف اين مطالعه، تعيين الگوي سكانسي مناسب براي جدايش واحدهاي مخزني عضو كربناته تبخيري دالان بالايي است. دراين‌راستا با مطالعات پتروگرافي، تعداد 9 رخساره و 4 محيط رسوبي براي يكي از ميدان‌هاي اين بخش تعيين شد. با استفاده از مجموع داده‌ها در دو الگوي چينه‌نگاري سكانسي، پيشروي ـ پسروي و روش اكسون مرز‌ها و سيستم تركت‌ها تعيين شدند. روش اول يك سكانس كامل رده سوم و دو سكانس ديگر را شامل مي‌شود كه ادامه آنها به‌ترتيب در پايين و بالا در واحد نار و سازند كنگان قرار دارد. در روش دوم دو سكانس رده سوم و 6 سيستم تركت مشخص شد. باتوجه‌به نوع الگو‌هاي انتخاب‌شده، داده‌هاي تخلخل تراوايي سيستم تركت تراز پايين سكانس‌هاي روش اكسون، جزئي از سيستم تركت تراز بالاي سكانس قبلي منظور مي‌شود. در اين بخش، نهشت تبخيري‌ها در شرايط پايين‌بودن سطح آب دريا، كيفيت مخزني ضعيفي را سبب شده است. سيستم تركت پيشروي در هر دو الگو يكي است و به‌دليل كاهش ميزان انيدريت و افزايش سيمان‌هاي دريايي، كيفيت مخزني خوبي دارد. سيستم تركت تراز بالا در الگوي اكسون، كيفيت مخزني مناسبي دارد به‌دليل اينكه در ادامه بالا‌آمدن سطح آب دريا نهشته شده است و درنهايت به مرز سكانسي الگوي اكسون ختم مي‌شود. اين بخش در سيستم پيشروي ـ پسروي، كيفيت مخزني دوگانه‌اي را از خود نشان مي‌دهد؛ زيرا سيستم تركت تراز پايين الگوي اكسون را شامل مي‌شود. اين مقايسه نشان مي‌دهد الگوي اكسون به سبب جدايش بهتر واحدهايي با كيفيت مخزني متفاوت، توانايي بيشتري در زون‌بندي مخازن هيدروكربني كربناته تبخيري دارد.