بررسي خشكيدگي درختان حرا در خور بساتين، خليج نايبند، استان بوشهر با تاكيد بر عوامل انساني

خشكيدگي تدريجي يا ناگهاني درختان حرا در خليج نايبند مساله‌اي است كه در سال‌هاي اخير سبب كاهش سطح رويشگاه، تخريب زيستگاه و كم‌رنگ شدن دورنماي توسعه پايدار در منطقه ويژه انرژي عسلويه شده‌ است. در اين تحقيق دو خور بساتين و بيدخون به علت دارا بودن سطح بيشتري از درختان حرا و نيز مشاهده موارد خشكيدگي بالا در خور بساتين و موارد خشكيدگي محدود در خور بيدخون، مورد توجه قرار دارند. با نمونه‌برداري از تعداد 21 خط نمونه 100 متري در راستاي طولي خور بساتين (به عنوان مورد) و 6 خط نمونه در طول خور بيدخون (به عنوان شاهد) به گونه‌اي كه بيشترين تعداد درخت در مسير آنها قرار گيرد، به روش تحليل مولفه اصلي و آناليز واريانس يك طرفه، ويژگي‌هاي درختان و تفاوت‌هاي محيطي اين دو خور، مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد كه تفاوت معني‌داري در ويژگي‌‌هاي كمي و كيفي درختان باقي‌مانده در خور بساتين در مقايسه با خور بيدخون وجود ندارد كه اين مي‌تواند نشان‌دهنده تاثير عوامل محيطي در خشكيدگي درختان حرا باشد. اختلال در فرايند جذر و مد (ميزان آب ورودي به خور بساتين و سرعت تخليه آن) در نتيجه بسته شدن دهانه خور، نزديكي به منبع مازوت و جاده‌هاي دسترسي، تسريع‌ كننده‌ خشكيدگي درختان در اين خور بوده است.