ادراك، معيار تبيين رابطه نفس و بدن در فلسفه برگسون

ساختمان فلسفه برگسون به دو بخش مجزاي حقيقت و مجاز يا روح و ماده منقسم مي گردد كه در واقع با توسل به قوه شهود هر دو يكي هستند اما با رجوع به هوش، شبح اين دوگانگي بصورت سوبژكتيو بر ذهن ما متبادر مي گردد. به عقيده برگسون ماهيت ذاتي تمام اشياء عالم هستي همان ديرند است كه تنها با توسل به معرفت شهودي بصورت ابژكتيو قابل ادراك است. اما هوش از درك آن عاجز بوده و لذا دوگانگي روح و ماده را بر ذهن تحميل مي نمايد. با توسل به شهود، ديرند در عالم هستي در سير صعودي، روح را و در سير نزولي، ماده را مي سازد. يعني هر دوي روح و ماده از يك جوهر واحد به نام ديرند انتشاء مي يابند اما در عين حال دو واقعيت ابژكتيو مجزا مي باشند. برگسون رابطه نفس و بدن را بصورت تجربي با توسل به نظريه ادراك خويش تبيين مي نمايد. بدين نحو كه ادراك را شامل دو جريان ادراك محض و يادناب مي انگارد كه بدليل عدم سنخيت اين دو جريان با يكديگر نقطه اي دو رويه را در اين معادله به نام يادماندهنمود مفروض مي گيرد كه بدليل داشتن خصوصيت حسينفساني قادر است ميان ادراك محض و يادناب پيوند برقرار سازد. در هر صورت از آنجا كه برگسون دغدغه هستي شناختي دارد، لذا تبيين وي از رابطه نفس و بدن به كمك يادماندهنمودها، از اين منظر، نتوانست در حل اين معماي پيچيده به توفيقي فراتر از دستاورد دكارت نائل آيد.