تاملي معرفت شناختي در باب علميت و عينيت تاريخي

در صدد تبيين ادراكي معرفت شناختي در باره عليت و عينيت تاريخي است.بسياري از جمله متفكران مسلمان تاريخ را يكي از منابع شناخت مي دانند. از سويي اختلاف در باره ماهيت و وجود تاريخ خود مبحثي قديمي و ريشه دار است. از سويي علميت و عينيت در تاريخ، داراي اهميت زيادي در تحليل اصالت تاريخ است. زيرا تاريخ به سان ديگر اركان دانش و معرفت بشري در حالي كه منبعي براي تحليل و كمك به درك دقيق‌تر رويدادهاي بشري است، خود مويد دانشي مستقل است.بديهي است نمي توانيم با نگرش پوزيتيويستي با تاريخ مواجه شويم.اما مورخ مي تواند هم از منظر علم تحربي و هم طبقه بندي رويدادها و داده ها به برداشت فلاسفه در نيل به فهمي فلسفي در تطبيق فرآيندها كمك رساند. هر‌چند مورخان فارغ از داوري و نظام ارزشي نيستند، اما ناچار از تبعيت از الگوهاي شناخته شده و مورد پذيرش محققين هستند.اگر چه نمي توان به تمامي جزييات تاريخي دست يابيم اما عينيت سازي و تلاش براي علمي كردن متدها و تحليل معرفت شناختي از پديده هاي تاريخي، تفسيري عميقتر و پوياتررا موجب مي شود. اين مقاله در صدد بيان اين دريافت است كه تاريخ عليرغم ادوار چهارگانه تحول زا، به تفسير علمي از رويدادها محتاج است.مي دانيم هرمنوتيك و برداشتهايي عام و فلسفي مي تواند منشايي در تحليل فرارويدادهاي تاريخي داشته باشد، اما هم‌چنان به تحليل علمي و علت‌العللي و درك جامع و كل‌گرا نيازمند است.اين بزرگترين دستآورد مشترك مورخان و فيلسوفان در پيوند رويداد و معرفت است.