«خوانش واسوخت‌گرايانۀ‌ غزليات سنايي همراه با مقايسۀ آنها با غزليات طرز واسوخت»

واسوخت­سرايي در اصطلاح به اشعاري ساده و فارغ از پيچيدگي­هاي حاصل از آرايه­هاي ادبي معنوي اطلاق مي­شود كه روي­گرداني از معشوق درونمايۀ اصلي آنها را تشكيل مي­دهد. مقالۀ حاضر با بررسي توصيفي تحليلي غزليات سنايي  با پاسخ دادن به اين سؤالات كه آيا سنايي در غزليات خويش به واسوخت­سرايي گرايش داشته يا نه و در صورت اثبات اين موضوع، واسوخت­هاي او چقدر با موازين طرز مشهور واسوخت مطابقت دارد؟ تبيين مي­كند سنايي در قرن ششم بدون به­كارگيري اصطلاح واسوخت در بسياري از ابيات خود به­طورضمني و آشكارواسوخت­­­سرايي كرده­است؛ در اين ­راستا نگارنده با ذكر شواهد متعددي از غزليات وي ثابت­­­ مي­كند سنايي از يك سو به دليل سرخوردگي از معشوق زميني و از سوي ديگر به سبب دستيابي به عشق متعالي و ابداع قلندرانه­سرايي به اعراض از معشوق و سرودن «واسوخت­هاي تمام­عيار» كه از نظر ساختار و محتوا كاملاً با موازين طرز واسوخت مطابقت دارند، روي­آورده­است.