ارزيابي پايداري كشاورزي در ايران با استفاده از شاخص‌ تركيبي پايداري

ارزيابي پايداري كشاورزي و شناخت نقاط قوت و ضعف آن اين قابليت را دارد تا در هر منطقه به قانونگذاران در اتخاذ سياست ها و راهبردهاي متناظر با وضعيت كنوني كمك نمايد. هدف اين پژوهش، ارزيابي پايداري كشاورزي ايران از طريق سنجه هاي كشاورزي پايدار در پنج بعد اقتصادي، اجتماعي، زيست محيطي، فني و سياستي بود. براي دستيابي به اين هدف، با استفاده از يك شاخص تركيبي پايداري(ICSA) و وزن دهي سنجه ها بر اساس روش تحليل سلسله مراتبي (AHP)، سطح كلي پايداري كشاورزي طي بازه زماني 1384 تا 1394 تعيين شد. نتايج نشان داد شاخص تركيبي پايداري در ايران با ميانگين0.521، در وضعيت پايداري قرار دارد و روند اين شاخص طي سال هاي مورد بررسي از 0.41 تا 0.65 با نرخي معادل 4.15 افزايش يافته است. استان هاي فارس، خراسان رضوي و آذربايجان شرقي به ترتيب با مقدار 0.683، 0.653 و 0.625 بهترين وضعيت پايداري و استان هاي سيستان و بلوچستان، خراسان جنوبي و هرمزگان به ترتيب با مقدار 0.348، 0.374 و 0.397 ضعيف ترين پايداري كشاورزي را به خود اختصاص داده اند. با توجه به سطح متوسط پايداري كشاورزي لازم است متوليان بخش كشاورزي با سرمايه گذاري بر روي زيرساخت هاي توليد از جمله بذر، كود، استفاده از سيستم هاي نوين آبياري و روش هاي مناسب كشاورزي در جهت توسعه پايدار كشاورزي گام بردارند.