تأثير مباني فلسفي ملاصدرا بر امام‌شناسيِ او

در اين مقاله، تطبيقي از فلسفۀ هستي‌شناسي ملاصدرا بر امام‌شناسي او، مورد بررسي قرار گرفته است. اصول و مباني‌اي كه در حكمت صدرايي، مستدل بوده و در اين‌جا از آن بهره گرفته‌ايم عبارتند از: «قاعدۀ امكان اشرف»، «اصالت و تشكيك وجود و مراتب آن»، «مراتب عقل»، «نظام علّي وجود» و «قاعدۀ الواحد». از اين اصول و مباني در مسائل امام‌شناسي صدرا، همچون «الهي و انتصابي بودن» و «ولايت تكويني و تشريعي» امام استفاده شده است. اين ولايت تكويني و تشريعي، لوازمي چون: ناظر و گواه بودن امام بر اعمال مردم، وسعت علم امام، و عصمت او را شامل مي‌شود. هدفي كه اين مقاله دنبال مي‌كند آن است كه در ضمن مقايسه‌اي اجمالي بين امام‌شناسي صدرا و ساير آراء در مسائلي كه در باب امامت مورد اختلاف بوده، اين فرضيه تقويت شود كه اصول و مباني فلسفۀ صدرايي، قادر است با معاضدت تطبيقي و مصداقيِ اخبار وحي، پشتوانۀ فلسفي امام‌شناسي او را ارائه نمايد. امام‌شناسيِ ملاصدرا را از خلال آثار او مي‌توان بر مباني‌اش عرضه نمود و تأثير مباني بر امام‌شناسي وي را در بعضي آثارش به طور صريح، استخراج و يا تلويحاً از آثار ديگرش استنباط كرد. آنچه در اين‌جا مي‌تواند كارايي كلاميِ عام‌تري داشته باشد، استفاده از مباني صدرايي در دفاع از آراء كلامي مشترك با او، در مسئله امامت است.