بهينه‌سازي بستر كشت براي استقرار گياهچه زيره سياه (Bunium persicum (Boiss.) B. Fedttsch.)

اهلي‌سازي، كاشت و توليد زراعي زيره سياه (Bunium persicum (Boiss.) B. Fedttsch.) براي جلوگيري از كاهش ذخاير ژنتيكي آن از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. در همين راستا آزمايشي با هدف شناسايي بستر و برنامه غذايي مناسب براي استقرار گياهچه يك‌ساله زيره سياه به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه كاملاً تصادفي در شرايط گلخانه‌اي با سه تكرار اجرا شد. عوامل آزمايش شامل سه بستر كوكوپيت، ماسه و خاك زراعي و پنج غلظت محلول هوگلند (صفر (بدون محلول غذايي)، 25، 50، 75 و 100 درصد) بود. نتايج نشان داد ‌‌كه بيشترين درصد سبز (37.67) در بستر كوكوپيت و بدون محلول غذايي حاصل شد. بيشترين شاخص بنيه گياهچه (773) و سطح سبز (2.14 سانتي‌مترمربع در بوته) در بستر كوكوپيت و تغذيه با هوگلند 75% و كمترين شاخص بنيه گياهچه (205) در بستر خاك و تغذيه با هوگلند 75% مشاهده شد. بالاترين درصد غده‌دهي (100) در بستر ماسه و تغذيه با محلول هوگلند 50% بدست آمد. بزرگترين غده‌‌ها از نظر وزن (76.0 ميلي‌گرم) و حجم (79.2 ميلي‌مترمكعب) در تيمار بستر ماسه و تغذيه با محلول غذايي هوگلند 75% بدست آمد كه با تيمار بستر ماسه و تغذيه با محلول هوگلند 50% تفاوت معني‌‌داري نداشت. به‎‌‌طور كلي انتخاب بستر با تخلخل و ظرفيت نگهداري آب مناسب و تغذيه با محلول هوگلند حداقل 50% در رسيدن به درصد سبز و استقرار بالاي گياهچه زيره سياه و توليد غده با اندازه مناسب مي‌تواند مؤثر باشد.