ارزيابي و سنجش زيست‌پذيري شهري در كلان‌شهر اهواز

در سال‌هاي اخير مفاهيم مختلفي از پارادايم توسعه پايدار ارائه‌شده است كه بيشتر بخش‌هاي آن را شاخه‌هاي جغرافيايي تشكيل مي‌دهد. چنانكه مفاهيمي مانند شهر سبز، بوم شهر، شهر قابل زندگي و شهر محيطي را در چهارچوب توسعه پايدار شهري نام مي‌برند. شهر زيست پذير نيز به‌عنوان يك رويكرد جديد جهت نيل به تحقق توسعه پايدار شهري مي‌باشد كه توسط اپليارد در كتاب خيابان‌هاي زيست پذير وارد عرصه علمي و جغرافيايي گرديد. با توجه به افزايش شهرنشيني در جهان علي‌الخصوص كشورهاي درحال‌توسعه مانند ايران بررسي و مطالعه ابعاد اين رويكردها جهت ايجاد شهري قابل زندگي ضروري مي‌باشد. هدف اين پژوهش بررسي شاخص‌هاي زيست پذيري شهري در مناطق 8 گانه شهر اهواز تهيه‌شده است. روش تحقيق از نوع كاربردي و روش بررسي آن توصيفي تحليلي مي‌باشد. جامعه آماري شامل 1095389 نفر جمعيت ساكن در مناطق هشت‌گانه شهر اهواز و حجم نمونه كه با استفاده از فرمول كوكران برآورد شده، برابر با 384 نفر است. ابتدا با استفاده از منابع اسنادي كتابخانه‌اي شاخص‌هاي شهر زيست پذير شناسايي، سپس با استفاده از ابزار پرسشنامه اطلاعات موردنياز از مناطق هشت‌گانه شهر اهواز جمع‌آوري‌شده است. درنهايت با استفاده از روش‌هاي آنتروپي شانون و روش تصميم‌گيري چندمعياره ويكور (VIKOR) مناطق 8 گانه شهر اهواز ارزيابي و رتبه‌بندي شدند. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد، منطقه سه شهر اهواز داراي بيشترين ميزان زيست پذيري و منطقه پنج شهر اهواز داراي كمترين ميزان زيست پذيري نسبت به ساير مناطق هستند. براي روشن‌تر شدن وضعيت هريك از مناطق موردمطالعه كل مناطق در سه طيف دسته‌بندي شدند. درمجموع سه منطقه شهر داراي وضعيت مطلوب، يك منطقه نيمه مطلوب و چهار منطقه داراي وضعيت نامطلوب بودند. بنابراين برنامه‌ريزي متوازن بين مناطق و رسيدگي به وضعيت مناطق داراي وضعيت نامطلوب بايد در سرلوحه وظايف مسئولين امور قرار گيرد.