تغييرات شيوع و اپيدميولوژي سرطان‌هاي دستگاه تناسلي زنان در شمال شرق ايران در بررسي 35 ساله

مقدمه: تومورهاي زنان، عامل مهم مرگ‌و‌مير زنان در جهان هستند. با توجه به اهميت شناخت اپيدميولوژيك سرطان‌هاي زنان به‌صورت منطقه‌اي جهت برنامه‌ريزي اقدامات پيشگيري، مطالعه حاضر با هدف بررسي ويژگي‌هاي اپيدميولوژيك بيماران مبتلا به سرطان‌هاي دستگاه تناسلي زنانه مراجعه‌كننده به مراكز تخصصي انكولوژي مشهد در سال‌هاي 95-1361 انجام گرفت. روش‌كار: در اين مطالعه مقطعي پس از بررسي تمام پرونده‌هاي موجود در طي 35 سال اخير، اطلاعات بيماران استخراج و ثبت گرديد. زمان مطالعه به 4 دوره (سال 69 و قبل از آن، سال 79-70، سال 89-80 و سال 95-90) تقسيم‌بندي شد. فراواني نسبي، ميانگين سن زمان تشخيص و روند 35 ساله مورد بررسي قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 16) و آزمون‌هاي كاي اسكوئر، آنووا وشفه انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: در 2953 بيمار مورد بررسي، ميانگين سني 13.69±49.32 سال بود. بيشترين ميانگين سني در بيماران با سرطان جسم رحم (12.49±52.21 سال) و كمترين در بيماران با سرطان تخمدان (16.09±46.09 سال) مشاهده شد. ميانگين سن تشخيص سرطان تخمدان در طي سه دهه اخير به‌طور معناداري افزايش (P 0.001) و در سرطان سرويكس كاهش داشت (0.017=p). بيشترين فراواني نسبي مربوط به سرطان سرويكس با 1161 مورد (39.3%) و سپس سرطان تخمدان با 1080 مورد (36.6%) بود. توزيع فراواني انواع سرطان در طي دهه‌هاي مختلف نيز اختلاف معناداري داشت (P 0.001). نتيجه‌گيري: سرطان سرويكس فراوان‌ترين سرطان در بين بيماران اين مطالعه بود. ميانگين سن تشخيص در بيماران مبتلا به سرطان تخمدان افزايش و در مبتلايان به سرطان سرويكس كاهش يافته است. با توجه به قابليت پيشگيري از سرطان سرويكس، توصيه به توجه بيشتر غربالگري اين سرطان مي‌شود.