اثر كاربرد رايانه در آموزش شودان بر يادگيري مهارت جهت يابي دانش آموزان نابينا

هدف پژوهش: هدف تحقيق حاضر، اثر كاربرد رايانه در آموزش شودان بر يادگيري مهارت جهت يابي دانش آموزان نابينا بود. روش پژوهش: اين پژوهش، به روش نيمه تجربي و به صورت ميداني با طرح پيش آزمون و پس آزمون انجام شد. بدين منظور 30 دانش آموز (12 دختر و 18 پسر) نابيناي پايه چهارم تا هفتم دبستان با ميانگين سني 10 تا 15 سال به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و با آرايش تصادفي در سه گروه 10 نفره، گروه آموزش شودان به شيوه سنتي، گروه آموزش شودان مبتني بر كاربرد رايانه و گروه كنترل قرار گرفتند. گروه هاي تجربي به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 50 دقيقه در تمرينات شودان شركت كردند. مهارت جهت يابي با استفاده از آزمون محقق ساخته، قبل و پس از دوره تمريني و يك هفته بعد (آزمون يادداري) سنجيده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك طرفه و آزمون سنجه هاي مكرر تحليل شد. يافته ها: يافته ها نشان داد برنامه هاي تمريني آموزش شودان به شيوه سنتي و كاربرد رايانه در آموزش، هر دو بر مهارت جهت يابي مشاركتكنندگان اثرگذار بود (P 0/05) ولي تفاوت معناداري بين دو روش مشاهده نشد (P 0/05). بحث و نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي تحقيق پيشنهاد ميشود مربيان و مسئولان آموزش شودان را در برنامه هاي توانبخشي افراد نابينا قرار دهند.