مقايسه مهارتهاي بينايي منتخب ورزشكاران نخبه رشته‌هاي راكتي و غير راكتي

هدف: هدف از اين مطالعه مقايسه مهارتهاي بينايي منتخب ورزشكاران نخبه رشته هاي راكتي و غير راكتي بود. پژوهش حاضر شامل كليه ورزشكاران عضو تيم هاي ورزشي استان خراسان رضوي(1392) در قالب رشته هاي راكتي(تنيس روي ميز، بدمينتون، تنيس و اسكواش) و غير راكتي (فوتسال، هندبال، بسكتبال و واليبال) بود. شيوه نمونه گيري ورزشكاران نخبه به صورت همه شمار بود (99 نفر). روش: روش پژوهش علي مقايسه اي بود. به منظور جمع آوري داده ها متغيرهاي بينايي؛ تيزبيني ايستا، ادراك عمق، نقطه نزديك تقارب، نقطه نزديك تطابق، حساسيت كنتراست و آگاهي مركزي پيراموني از طريق آزمون هاي مربوطه اندازه گيري شد. اندازه گيري ها در آزمايشگاه بينايي سنجي دانشكده پيراپزشكي دانشگاه علوم پزشكي مشهد انجام شد. نتايج: يافته ها نشان داد كه بين ميانگين نمرات مولفه هاي ادراك عمق، ديد پيراموني و مركزي، تيزبيني، حساسيت كانتراست و تقارب در گروه هاي مختلف اختلاف معني داري وجود دارد. به گونه اي كه ورزشكاران رشته هاي راكتي نسبت به غير راكتي از نمره عملكرد بالاتري تري برخوردار بودند. بحث و نتيجه گيري: با توجه به نتايج مطالعات ذكر شده مبني بر عملكرد بهتر ورزشكاران رشته هاي راكتي نسبت به غير راكتي مي توان نتيجه گرفت عملكرد بهتر گروه راكتي به واسطه هم عوامل وراثتي و هم عوامل تمريني مرتبط يا رشته ورزشي آنها باشد. همچنين مي توان نتيجه گيري كرد كه اشتغال به تمرين در رشته هاي ورزشي كه اجراي خوب در آنها نيازمند عملكرد مطلوب در مولفه هاي بينايي است مي تواند منجر به ارتقاي عملكرد بينايي افراد شود.