استعارۀ موجود حقيقي به‌مثابه امر ثابت نزد ابن‌سينا و ملاصدرا

براساس نظريۀ شناختي استعاره، فهم مفاهيم انتزاعي ازطريق استعاره‌هاي مفهومي ميسر مي‌شود، به‌گونه‌اي ‌كه اين استعاره هابخشي ازفرايند شناخت محسوب مي‌شوندوباحذف آن‌ها بخشي از معناي مفاهيم نيزازدست مي‌رود. استعارۀ موجود حقيقي به‌مثابۀ امر ثابت را فلاسفۀيوناني و مسلمان همانند پارمينيدس، افلاطون، ارسطو، ابن‌سينا، و ملاصدرا به‌طورگسترده به‌كاربرده‌اند. هركدام از اين فلاسفه از موجود حقيقي تعبير خاص خود را آورده‌اند، اما در تمام اين موارد يكي از مهم‌ترين صفاتي كه براي توصيف موجودحقيقي به‌كار رفته است ثبات و عدم تغيير است. در آثار فلاسفۀ مسلمان، واژگان حقيقت، تقرر، و قوام ازحيث لغوي به‌معناي ثبوت‌اند. اين واژگان در چهارچوب استعاره براي مفهوم‌سازي موجود حقيقي به‌كار رفته‌اند. در فلسفۀ سينوي، هركدام از وجود و ماهيت به‌صورت مستقل به ثبوت، حقيقت، تقرر، و قوام متصف شده‌اند،درحالي‌كه در فلسفۀصدرايي تنها وجود استحقاق اتصاف به اين صفات را دارد.