عوامل مؤثر بر توزيع درآمد در مناطق روستايي ايران

هدف اصلي مقاله حاضر بررسي عوامل مؤثر بر توزيع درآمد در مناطق روستايي ايران است. براي تحقق اين هدف و تعيين روابط بلند مدت بين بهره­وري توزيع درآمد و متغيرهاي توضيحي، از روش هم­انباشتگي جوهانسن- جوسيليوس و الگوي تصحيح خطاي برداري (VECM) استفاده شده است. يافته هاي حاصل از تخمين تابع بلندمدت مدل، بيانگر تأثير منفي و معني­دار متغيرهاي تحقيق و توسعه، سرمايه گذاري در صنايع روستايي، بهره وري نيروي كار و شاخص نسبت سطح زير كشت به تعداد نيروي كار بر ضريب جيني است. همچنين تأثير رشد اقتصادي بر ضريب جيني مثبت و معنادار شده است، از اين رو رشد بهره­وري نيروي كار كشاورزي منجر به بهبود توزيع درآمد و كاهش فقر در مناطق روستايي مي­شود و افزايش سرمايه گذاري در صنايع روستايي، افزون بر بهبود توزيع درآمد، از درصد روستاييان كم درآمد نيز خواهد كاست. همچنين، مخارج تحقيقات و آموزش كشاورزي به كاهش ضريب جيني در راستاي توزيع عادلانه­تر درآمد خواهد انجاميد. در اين راستا مي بايست، زيرساخت هاي اقتصادي كه از عوامل بسيار مهم در رشد و توسعه اقتصادي هر كشور است، در مناطق روستايي و مناطق داراي فقر گسترده، توسعه يابند تا بر ميزان عدالت افزوده و از ميزان فقر كاسته خواهد شود.