ابعاد همگرايي عتبات مقدسه به‌مثابۀ سازمان‌هاي شيعيِ متولّي زيارت

جهان اسلام همواره از آتش تفرقه رنج برده است. يكي از راهكارهاي غلبه بر نيروهاي واگراكننده، ايدۀ همگرايي عتبات مقدسه جهت استفاده از ظرفيت هاي عظيم نهاد زيارت است. همگرايي عتبات مقدسه آرمان توحيد را از طريق ايده وحدت جهان اسلام پيگيري مي كند. همگرايي از مفاهيمي است كه به خصوص در روابط بين‌الملل به آن توجه زيادي شده است، اما اين نوشتار نگاهي فرهنگي‎تمدني به اين مفهوم دارد و آن را نوعي همسويي و همنوايي در ارزش‌ها، سياست ها و اقدام ها تلقي مي‎كند. مسئله اين پژوهش بررسي ابعاد همگرايي عتبات مقدسه به‌مثابۀ سازمان هاي شيعي متولي زيارت است. روش گردآوري اطلاعات، مطالعۀ اسنادي و مصاحبه است و تحليل اطلاعات با روش تحليل مضمون انجام شده است. بر اساس يافته‎هاي پژوهش، با توجه به تحليل مضمون اطلاعات جمع‌آوري‌شده مي توان شش مضمون اصلي و سازمان دهنده «مزيت ها»، «مباني»، «زمينه ها»، «موانع»، «پيامدها» و «راهبردها» را براي مضمون محوري و فراگير «همگرايي عتبات مقدسه» شناسايي كرد. توجه به هدف نهايي از همگرايي سازمان هاي عتبات مقدسه، فهم همگرايي سازماني عتبات مقدسه به‌عنوان گام اول از يك فرايند كلي تر كه گام هاي بعدي آن همگرايي ميان فرهنگي و تمدني است، درك رابطۀ حقيقي زيارت و گردشگري، كنار گذاشتن منيّت هاي سازماني و توجه به نقش مكمّلي عتبات در فرايند همگرايي، توجه به جغرافياي تاريخي عتبات مقدسه، محور نشدن سازمان ها در فرايند همگرايي، ديپلماسي همگرايي و بسترسازي براي همراه‎كردن اهل سنت با اين حركت و در نهايت فهم راهبردي سازمان هاي عتبات از نقش خود در فرايند همگرايي، از مهم‌ترين راهبردهاي همگرايي عتبات مقدسه به‌مثابۀ سازمان هاي شيعي متولي زيارت است.