تحليل ظرفيت‌هاي توسعه كارآفريني در ناحيه روستايي دامغان

از مكانيسم­هاي عمده براي كاهش فقر و نابرابري در مناطق كمتر توسعه يافته، تأمين امكانات اشتغال مولد براي افراد بسيار فقير است. از همين رو ضرورت توجه به كارآفريني روستايي به مثابه حافظ امنيت اقتصادي روستا بايد در اولويت سياست­ها و برنامه ­هاي توسعه روستايي قرار گيرد. همچنين بايد توجه داشت كارآفريني در اجتماعات روستايي داراي درآمد اندك، در صورتي موفقيت حاصل مي­نمايد كه ابتكارات و تنوعات مشاغل از درون خود روستا برخيزد. اين پژوهش با هدف تحليل ظرفيت‌هاي توسعه كارآفريني در ناحيه روستايي دامغان انجام شد. روش پژوهش از نوع توصيفي- تحليلي بوده كه جهت گردآوري داده‌ها از مطالعات اسنادي و ميداني به‌صورت پرسشنامه‌اي استفاده شد. براي تجزيه و تحليل سوالات پژوهش از نرم افزارهاي‌ Spss و Arc Map استفاده شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد وضعيت مؤلفه‌هاي كارآفريني در مناطق روستايي مورد مطالعه كمي پايين‌تر از مقدار متوسط و نزديك به متوسط است. مناسب‌ترين شرايط را مي‌توان در بعد كالبدي و سپس به ترتيب مؤلفه‌هاي در نهادي، اجتماعي، اقتصادي، زيست‌محيطي و فردي مشاهده كرد. نتايج حاكي از اين است كه در روستاهاي شهرستان دامغان، زيرساخت‌هاي كارآفريني (از جمله زيرساخت‌‌هاي فيزيكي و سرمايه‌اي) فراهم بوده اما محيط اجتماعي و به‌خصوص اقتصادي براي گسترش كارآفريني مهيا نيست. زيرساخت‌ها به تنهايي موجب ارتقاي ساير مؤلفه‌هاي كارآفريني نمي‌شود بلكه مي‌توان از آن به عنوان بستري براي شكوفايي ساير مؤلفه‌ها استفاده كرد و كارآفريني روستايي را ارتقاء بخشيد. در واقع با كارآفريني در روستاها مي‌توان روند توسعه روستايي را تسريع كرد زيرا كارآفريني علاوه با كشف و شكوفايي سرمايه‌هاي پنهان اقتصادي، اجتماعي، زيست‌محيطي و نهادي، منجر به به ايجاد درآمد پايدار و درنتيجه كاهش مشكلات (مهاجرت، بيكاري و غيره) براي روستاييان مي‌شود.