هوشمندسازي، رويكردي در تحقق توسعه پايدار شهري (مطالعه موردي: منطقه 6 تهران)

توسعه پايدار از مهم‌ترين دغدغه پژوهشگران در دهه‌هاي اخير است؛ زيرا تمامي ابعاد و جنبه‌هاي زندگي بشر را دربرمي‌گيرد. براين‌اساس، اصطلاح توسعه، معطوف به ارتقاي سطح و كيفيت زندگي افراد و بهبود رفاه عمومي جامعه و پايداري آن است و به استمرار اين فرايند در طول نسل‌هاي بشر اشاره دارد. در اين زمينه، شهر هوشمند نه واقعيت بلكه نوعي راهبرد محسوب مي‌شود كه در جهت چشم‌انداز توسعه آينده به آن توجه شده است. اين شهر به چگونگي شكل‌دهي شهر توسط شهروندان و اينكه چگونه مي‌توان به امر توسعه پايدار شهري كمك كرد و به آن سرعت بخشيد، اشاره دارد. تراكم بالاي زندگي و وابستگي به منابع مشترك، شهرها را در موقعيتي قرار مي‌دهند كه به مكان‌هايي براي توسعه پايدار تبديل مي‌شوند؛ بنابراين هدف اين پژوهش بررسي نقش شهر هوشمند (محيط هوشمند، پويايي هوشمند، اقتصاد هوشمند، حكمراني هوشمند، زندگي هوشمند و مردم هوشمند) در تحقق توسعه پايدار شهري براي منطقه 6 كلان‌شهر تهران با بهره‌مندي از 14 محله است. پژوهش حاضر پيمايشي است و داده‌هاي آن به‌كمك پرسشنامه كه اعتبار صوري دارد جمع‌آوري شد. براي دستيابي به ميزان پايايي پرسشنامه نيز از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد. نتايج نشان مي‌دهد هوشمندي و پايداري شهري رابطه هم‌بستگي مستقيمي دارند. همچنين براساس نتايج تحليل رگرسيوني، سه عامل تحرك هوشمند، مردم هوشمند و زندگي هوشمند از مهم‌ترين عوامل مؤثر بر پايداري به‌شمار مي‌آيند. زندگي هوشمند تأثيرگذارترين و مهم‌ترين عامل تبيين پايداري است و پس از آن به‌ترتيب تحرك هوشمند و مردم هوشمند قرار دارند.