بررسي ژنوتيپي سويه هاي استافيلوكوكوس اورئوس مقاوم به متي سيلين جدا شده از عفونت ادراري

Genotypic Investigation of Methicillin Resistant Staphylococcus aureus Strains Isolated from Urinary Tract Infection

سابقه و هدف: استافيلوكوكوس اورئوس مقاوم به متي‌سيلين (MRSA)، اخيراً به عنوان علل مهم عفونت‌ دستگاه ادراري (UTI) ظهور كرده‌اند. اهداف اين مطالعه، تعيين حساسيت آنتي‌بيوتيكي استافيلوكوكوس اورئوس جدا شده از UTI و شناسايي وجود mecA (عامل مقاومت به متي‌سيلين) و تيپ‌هاي SCCmecبود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي، 44 ايزوله استافيلوكوكوس اورئوس در پاييز سال 2017 از بيماران مبتلا به UTI در دو بيمارستان سنندج در غرب ايران جمع‌آوري شد. حساسيت به 9 آنتي‌بيوتيك و ونكومايسين به ترتيب توسط روش انتشار از ديسك و E تست تعيين شد.mecA و تيپ‌هاي SCCmec توسط PCR شناسايي شدند. آمار توصيفي براي ارزيابي داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: ونكومايسين، لينزوليد و تري‌متوپريم- سولفامتوكسازول بالاترين حساسيت (بالاي 90 درصد) را نشان دادند و به دنبال آن (جنتاميسين 4/86، سفوكسي‌تين 5/79، تتراسايكلين 3/77، كليندامايسين 75، سيپروفلوكساسين 4/70، اريترومايسين 3/52 و پني‌سيلين 8/6) درصد قرار گرفتند. ايزوله‌هاي بيماران بستري، در مقايسه با ايزوله‌هاي بيماران سرپايي، به آنتي‌بيوتيك‌ها حساس‌تر بودند. از 44 ايزوله، 9 مورد (5/20 درصد) MRSA كه از آن‌ها 6 مورد از بيماران سرپايي جدا شدند. 5 از 9 ايزوله MRSA، حامل ژنmecA بودند و از اين‌ها، 2 ايزوله حامل SCCmecVبودند در حالي‌كه 3 ايزوله غيرقابل تيپ‌‌‌بندي بودند. استنتاج: مطالعه ما پيشنهاد مي‌كند كه تري‌متوپريم - سولفامتوكسازول، ونكومايسين يا لينزوليد براي درمان UTI ايجاد شده توسط MRSA، مي‌توانند عوامل مناسبي باشند. شناسايي MRSA در ادرار، نگراني جدي است و نيازمند نظارت بر مقاومت دارويي استافيلوكوكوس اورئوس است.

Background and purpose: Methicillin resistant Staphylococcus aureus (MRSA) have recently emerged as major causes of urinary tract infection (UTI). The aims of this study were to determine antibiotic susceptibility of S. aureus isolated from UTI and to detect the presence of mecA (causing resistance to methicillin) and SCCmec types. Materials and methods: In this cross sectional study, 44 S. aureus isolates were collected in autumn 2017 from patients with UTI in two hospitals in Sanandaj, west of Iran. Susceptibility rates to nine antibiotics and vancomycin were determined by disk diffusion method and E test, respectively. The mecA and SCCmec types were detected by polymerase chain reaction (PCR). Descriptive statistics were used to evaluate the data. Results: Vancomycin, linezolid, and trimethoprim-sulfamethoxazole showed the highest susceptibility rates (more than 90%), followed by gentamicin (86.4%), cefoxitin (79.5%), tetracycline (77.3%), clindamycin (75%), ciprofloxacin (70.4%), erythromycin (52.3%), and penicillin (6.8%). The isolates from inpatients were more susceptible to antibiotics compared to those from outpatients. Of the 44 isolates, 9 (20.5%) were MRSA, of which 6 were isolated from outpatients. Five of 9 MRSA isolates carried the mecA gene, and of these, two isolates harbored SCCmec V while three were nontypeable. Conclusion: Our study suggests that trimethoprim-sulfamethoxazole, vancomycin or linezolid would be suitable agents in treatment of UTI caused by MRSA. Identification of an MRSA isolate in urine is a serious concern and highlights the need for monitoring drug resistance in S. aureus.