بررسي تطبيقي مفهوم ايمان و اسلام در نگاه وهابيت و فريقين

مسلمانان با الهام از كتاب و سنت پيامبر اكرم همواره بر اين عقيده بوده‌اند كه انسان با اقرار به شهادتين (اقرار به توحيد و رسالت پيامبر اكرم) مسلمان مي‌شود و احكامِ مسلمان را دارا خواهد بود. همچنين بعد از اقرار زباني، وي با باور قلبي صاحب ايمان مي‌شود؛ بدون اينكه عمل به واجبات در مفهوم ايمان دخيل باشد. وهابيان شهادتين را براي مسلمان شدن كافي نمي‌دانند و از طرفي عمل را از اجزا و شرايطِ تحققِ ايمان مي‌دانند و با توسعه در مفهوم عبادت معتقدند كه مسلمانان با انجام اموري مانند توسل، ذبح و درخواست از اولياي الهي، «مشرك» و «مرتد» مي‌شوند. هدف ما در اين نوشته اين است كه با ارائۀ عقايد علماي شيعه و سني و تطبيق ديدگاه آنان با سيرۀ نبوي و قرآن كريم، ثابت كنيم كه اموري مانند توسل و نذر، هيچ لطمه‌اي به ايمانِ افراد نمي‌زند و شهادتين است كه سبب حفظ جان انسان مي‌گردد و نمي‌توان فرد اقراركننده را به‌زعم مشركانه بودنِ اين اعمال، تكفير نمود.