بررسي نقد ابن تيميه بر استدلال علامه حلي در حديث غير

يكي از رواياتي كه در تمام كتاب‌هاي رواييِ مذاهب اسلامي ذكر شده، «حديث غدير» است. اين حديث بر واقعه‌اي دلالت دارد كه در صحراي غدير صورت گرفته است و در اين واقعه، پيامبر اكرم (ص) جانشينِ خود را به مردم معرفي كرده‌اند. علامه حلي با استناد به آيات و روايات، وصايت حضرت علي در غدير را ثابت كرده است؛ با وجود اين، ابن‌تيميه حديث غدير را تضعيف و تكذيب كرده است. وي مدعي است كه چون حديث غدير در كتب صحيحين نيامده است، پس روايتي ضعيف است. اين در حالي است كه حاكم نيشابوري و الباني روايت غدير را «علي شرط الشيخين» تصحيح كرده‌اند؛ بنابراين، اين روايت از حيث سند در اعلي مراتبِ صحت است و از حيث دلالت نيز بر وصايتِ حضرت علي (ع) صراحت دارد؛ زيرا لغت‌شناسان تصريح كرده‌اند كه مراد از «مولي»، اولويت است. همچنين قرايني عقلي، همچون جمع‌كردنِ مردم توسط پيامبر(ص) در سرزميني خشك و اظهار جملۀ «من كنت مولاه فهذا علي مولاه» از سوي ايشان، آن‌هم در آخرين روزهاي حياتشان، دلالت بر وصايت و خلافت دارد، نه بر محبت؛ زيرا محبت مسلمانان به توصيه نيازي ندارد و وظيفۀ همگان است. اين پژوهش با بهره‌گيري از كتاب‌هاي فريقين و با توجه به سند حديث، دلالت حديث و قراين قطعي در آيات و روايات، اين نتيجه را به مخاطب ارائه داده است كه ديدگاه علامه حلي (ع)مورد تأييد است.