واكاوي كنش‌هاي احساسي عاطفي در درمان اعتياد مطالعۀ كيفي با روش نظريۀ زمينه‌اي

پژوهش حاضر با هدف واكاوي كنش‌هاي احساسي – عاطفي در درمان اعتياد و با استفاده از روش كيفي و استراتژي نظريۀ زمينه‌اي انجام شده است و مشاركت‌كنندگان در پژوهش، بيست و سه نفر از بهبوديافتگان شهر اصفهان هستند. براي گردآوري داده‌ها از تكنيك مصاحبۀ عميق و مشاهدۀ مشاركتي و به‌منظور تحليل اطلاعات از سه شيوۀ كدگذاري باز، محوري و گزينشي استفاده شده است. طبق يافته‌هاي مقاله، در درمان اعتياد كنش‌هاي احساسي – عاطفي حول يك مقولۀ هسته به نام «مناسك به مثابۀ بستر كنش‌هاي عاطفي رهايي‌بخش» و چند مقولۀ اصلي به تفكيك اجزاي مدل پارادايمي پژوهش شكل گرفته‌اند كه شامل اين موارد هستند: درزمينۀ وضعيت علي: ارتباطات عاطفي، حركات ريتميك، شخصيت شمن و احساس آزادبودن، درزمينۀ وضعيت زمينه‌اي: مناسك ديني، ايجاد شور و هيجان و برانگيختن احساسات و درخصوص وضعيت مداخله‌گر: موسيقي، شعر، فضا و مكان، عزاداري، ناقلان احساس، عمل – تعامل‌ها، ارتباط معنوي، گرفتن فاز و تعريق زياد. براساس اين نتايج، پيامد اصلي اين كنش‌ها نيز درمان جسمي و روحي افراد معتاد است.