عكّاسي و مدرنيته ي ايراني (بررسي نقش دوربين عكاسي و عكس در فرآيند مدرنيته ي ايراني مابين انقلاب سفيد و انقلاب اسلامي)

پيوند تنگاتنگ عكّاسي و مدرنيته ي غربي امري انكار ناپذير است. در واقع، اين ابزارِ بياني را يكي از حاملين اصلي فرهنگ مدرنيستي غرب مي دانند. لذا، با توجّه به ارتباط دو سويه ي مدرنيته ي غربي و شرقي و حضورِ بلافاصلِ عكّاسي در دورانِ قاجار، پژوهش حاضر به بررسي نقش اين ابزار در مدرنيته ي ايراني طي دهه هاي چهل و پنجاه شمسي، دوراني كه مدرنيزاسيون به شدّت به ساختار اين جامعه ي رو به توسعه تزريق مي شد، خواهد پرداخت. لذا، عطف به ريشه يابي مدرنيته ي غربي در چهار تغيير مسير تفكّر غربي يا همان نيهيليسم و همچنين ارتباط هستي شناختي دوربين عكّاسي با اين چهار تغييرِ مسيرِ حياتي در سير تفكّر غربي در حكم چهار نيروي نابود كننده ي نظام هاي ارزشي دوران پيشامدرن، نگاهي اجمالي به نقاط تلاقي چهار اصل فوق و گفتمانِ غالبِ بازگشت به اصل در دوره ي مورد نظر، با توسّل به ژانر عكّاسي خانوادگي و عكّاسي هنري و به شيوه اي استقرايي و تاريخ مدارانه، صورت خواهد گرفت. از اين حيث، با توجّه به نقش كم رنگ عكّاسي در فرآيند مدرنيته ي ايراني، فقدان تجربه نيهيليسم مدرن و متعاقباً عدم حصول فرهنگ مدرنيستي در مدرنيته ي ايراني، شاهد فقدان تجربه ي جامعه اي مدرن در ايران خواهيم بود.