سياست، جنسيت، بازنمايي (تحليل انتقادي ديدمان‌ جنسيت در دوره‌ي ناصري)

جنسيت نه داده‌اي طبيعي بلكه يك پي‌آمد اجتماعي فرهنگي و يك تأثير پديداري پيرامون جنس است. موضوعي كه بايد در بافت تاريخي ايران و در دوره‌هاي مختلف مورد تأمل قرار گيرد. از سوي ديگر نوع نگرش افراد و جامعه به اين موضوع هميشه تحت قيد و بندهاي معرفتي و روان‌شناختي بوده است. بازنمايي جنسيت در تصاوير عكاسي مي‌تواند شاهدي براي عينيت بخشيدن به چنين محدوديت‌هايي باشد. بنابراين مي‌توان پرسيد، چه رابطه‌اي بين بازنمايي عكاسانه‌ي جنسيت و هنجارهاي اجتماعي و روان‌شناختي موجود در خودآگاه و ناخودآگاه جمعي ايرانيان وجود داشته است. به بيان ديگر، از طريق چه ديدماني و چگونه بازنمايي جنسيت در دوره‌ي ناصري شكل‌گرفته و نقش قدرت در اين بازنمايي چگونه بوده است؟ بدين منظور، نظريات ميشل فوكو در كنار آراء روان‌شناختي زيگموند فرويد و ژاك لاكان، چهارچوب مفهومي و روش‌شناختي متفاوتي را براي فهم ديگرگون مسئله فراهم مي‌آورند. اهميت نظري اين نوشته به جهت پركردن شكاف تحقيقاتي‌اي است كه در اين حيطه وجود دارد. نتايج حاكي از آن است كه جنسيت در ديدماني سياسي مورد بازنمايي عكاسانه قرار گرفته است و روابط قدرت مردسالار، نظم جنسي خاصي را به همراه داشته است؛ روابط قدرت و نظم جنسي‌اي كه مي‌تواند در ساحت خيالي و نمادين جامعه مورد واكاوي قرار گيرند