گذار از مدل فرمان بر به فرمان ده در رخ نگاره هاي سدۀ نوزدهم ميلادي فرانسه

در فرانسه ي سده ي نوزدهم ميلادي، افراد برخاسته از طبقه ي متوسّط كه خواهان نسخه برداري از شيوه ي زندگي اشراف بودند، رابطه ي سنّتي هنرمند با مدل را دچار دگرگوني ساخته و با استخدام رخ نگاران، به مدل هاي جديد ايشان بدل  شدند؛ مدل هايي فرمان ده و نه فرمان بر. با اين حال، واژه نامگان فرانسوي منتشره در اين دوره، «مدل» را با همان تعريف قديمي، مبتني بر فرمان بردار بودنش، توصيف  كرده اند. در متون عكّاسي منتشره در همين سده نيز، شاهد استفاده از واژه ي مدل هستيم؛ امّا اين بار براي ياد كردن از «مشتري»هاي عكاس خانه ها. در اين نوشتار منتج از يك پژوهش بنيادي نظري، تلاش شده تا با آزمودن فرضيّه هايي چند براي يافتن دليل چنين رويكردي، تعريفي جديد براي مدل، متناسب با جايگاهش در عكّاسي، ارائه شود. بر اساس اسناد بررسي شده، در فرآيند ثبت عكس، تعامل ميان عكّاس و مدل، منجر به كسب نتيجه اي مطلوب تر نسبت به عمل هر يك از طرفين به تنهايي مي شود: بدين معني كه ابتدا رخ نگار مدل را در گرفتن حالت مورد نظر هدايت، و سپس مدل به واسطه ي هوشمندي اش، حالت اكتسابي را به حسّي مناسب آراسته و توفيق اثر نهايي را بيش از پيش تضمين مي كند.