«ابداع» و توليد نشانه‌ها در هنر نقاشي از ديدگاه امبرتو اكو و نسبت آن با هرمنوتيك مدرن

مطابق با نشانه شناسي امبرتو اكو، نشانه‌ي تصويري در هنر نقاشي، تنها بازسازي شماري از مشخصه‌هاي موضوع است كه پس از گزينش برخي از آنها بر اساس رمزگانِ شناسايي و مطابق با قراردادهاي گرافيكي، در يك بستر فرهنگي ايجاد مي شود و همين امر باعث دريافت اثر از سوي مخاطبين مي شود. اكو با ردّ واقع نماييِ بازنمايي‌هاي تصويري به موضوع «ابداع»: «ابداع معتدل» و «ابداع راديكال» مي پردازد. او در تحليل هاي نشانه شناختي خود در حوزه ي نقاشي، ضمن توجه به آثار كلاسيك و مدرن، ترفند ابداع در اين گونه آثار را، نه به معناي خلاقيّت زيباشناسانه، بلكه صرفاً به عنوان يكي از شيوه هاي توليد نشانه معرفي مي كند. با اين حال، در اينجا مواردي نظير زبانِ فردي، ابهام و پوشيدگي معنا، خود انعكاسيِ رمزگان و ايجادِ نقش هاي نشانه اي جديد، بحث را به سمت يك نشانه شناسيِ ادراكي و همچنين تحليل زيبا شناختيِ اثر هنري و هرمنوتيك مدرن سوق مي دهد. نگارنده در اين مقاله با روش توصيفي – تحليلي، ضمن بررسي نشانه شناسي تصويري اكو، وجه پيوند نشانه شناسيِ ادراكي و هرمنوتيك مدرن را در آراي اين انديشمند ايتاليايي مورد واكاوي قرار داده است. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه در نشانه شناسيِ هنر اكو، نشانه‌ي تصويري، يك واحدِ روايي است كه در نسبت با جهانِ متن معنا مي يابد؛ از اين رو در تحليل هاي نشانه شناختي، نه بر وجه قراردادي نشانه‌ها بلكه بايد به كاربُردشناسيِ روايت توجه نمود.