كاربست اخلاق زيستي در شهرسازي اسلامي

بي‌توجهي به حفاظت از طبيعت كه عمدتا به علت عدم پشتوانه اخلاقي از سوي جوامع و مردم است و منجر به بحران محيط‌زيست شده، امروزه دچار تغيير نگرش در مواجهه با طبيعت و تدوين قوانين بين‌المللي شده است و مذهب به مثابه محركي جهت اين تغيير نگرش‌ها و تدوين كننده اخلاق، عاملي در رفع بحران‌هاي زيستي در نظر گرفته شده است. اين پژوهش تلاش دارد تا در مبحث حاضر به بازشناسي مفهوم اخلاق در پرتو انديشه و اصول اسلامي در فضاي كالبدي بپردازد و راهبردهايي جهت بهره برداري مناسب از محيط زيست ارائه كند. روش پژوهش حاضر روش تحليليتوصيفي و روش نمونه موردي است كه ابتدا روي مباني نظري مدرن و ديني در زمينه برخورد كالبدي با شهر و معماري مورد مطالعه قرار گرفته است و در پژوهش موردي نيز با كاربست اين چهارچوب، نمونه‌هاي شاهد را در شهر اسلامي به عنوان كالبد قابل اعتنا سنجيده و صحت سنجي مي‌كند. بررسي ها حاكي از اين واقعيت است كه مباني اسلامي از محيط زيست حمايت فرهنگي، ديني و اخلاقي همگاني كرده است و در زيست‌بوم‌هاي مختلف به روش‌هاي متنوع، كالبد ويژه ارايه داده، به‌گونهاي كه گاه سنت اسلامي با بكارگيري بيان نو، احترام به طبيعت را به تمامي نشان داده است. شهرهاي سنتي مصداق آموزه‌هاي اسلامي است كه بهترين شرايط محيط زيستي را براي انسان فراهم مي‌كردند و در عين شرايط اقليمي نامناسب از طبيعت در طراحي و ساخت شهر جهت ادامه حيات كمك مي گرفته است.