ارائه مدل توانمندسازي فرماندهان و مديران آموزشي نيروي انتظامي

زمينه و هدف: با توجه به نقش انكارناپذير مديران و فرماندهان آموزشي نيروي انتظامي در ارتقاء و توسعه نيروي انساني اين نيرو، توانمندسازي آنان با نگاهي علمي و نظام مند اهميت مضاعف پيدا مي كند. بدين منظور پژوهش حاضر با نگرش سيستمي و جامع به‌دنبال دستيابي به يك مدل فراگير در زمينه توانمندسازي فرماندهان و مديران آموزشي نيروي انتظامي است. روش‌شناسي: پژوهش حاضر، اكتشافي و تفسيري و داراي رويكرد استقرايي است كه تلفيقي از روش‌هاي كيفي و كمي در آن استفاده ‌شد. جامعه آماري پژوهش را فرماندهان و مديران آموزشي نيروي انتظامي تشكيل داده‌اند. نمونه‌گيري در هر دو بخش كيفي و كمي با استفاده از روش نمونه‌گيري قضاوتي و هدفمند صورت گرفت كه در مرحله كيفي 14 نفر و در مرحله كمي براي آزمون دوجمله اي 40 نفر و براي مدلسازي ساختاري تفسيري 10 نفر انتخاب شدند. پس از شناسايي عوامل از ادبيات و نهايي‌سازي آنها از طريق مصاحبه با خبرگان، فهرست نهايي عوامل از طريق داده هاي پرسشنامه اي و آزمون دوجمله اي مشخص شد. در نهايت به‌منظور تحليل تعاملات بين عوامل، از تكنيك مدل‌سازي ساختاري تفسيري و تحليل ميك مك استفاده شد. يافته‌ها: تعداد 15 عامل به‌عنوان عوامل اصلي مؤثر بر توانمندسازي فرماندهان و مديران آموزشي نيروي انتظامي شناسايي شدند كه پس از تحليل مدل‌سازي ساختاري تفسيري، تعاملات عوامل در شش دسته به‌دست آمدند و در نهايت با تحليل ميك مك عوامل به چهار دسته خودمختار، وابسته، پيوندي و مستقل تقسيم شدند. نتايج: براساس يافته‌هاي پژوهش، تمركز بر عواملي كه تأثيرگذاري بالايي بر ساير عوامل دارند مي تواند تأثير مضاعفي بر ارتقاي توانمندي فرماندهان و مديران آموزشي نيروي انتظامي داشته باشد. در اين بين در دسترس قرار دادن منابع كافي و استفاده از نظام پاداش دهي مبتني بر عملكرد و سازوكارهاي انگيزشي، تأثير بالايي بر ارتقاي توانمندي دارد كه در تصميم گيري‌هاي مديريتي و بكارگيري سياست هاي سازماني بايد مدنظر قرار گيرند.