تدوين مدل شاخص هاي مكاني پايداري اجتماعي به كمك روش دلفي و تكنيك شانون

اگرچه پايداري اجتماعي  مفهومي در حوزه علوم اجتماعي است، اما دس تيابي به آن و تحقق اجتماع پايدار مستلزم تلاشي ميان رشته اي است. در اين ميان دانش هاي محيطي از جمله شهرسازي نيز با بسترسازي محيطي در جهت نيل به يك اجتماع پايدار، نقش به سزايي ايفا م يكنند. در اين راستا، تدوين شاخ صهايي در حوزه شهرسازي كه مي تواند بر ارتقاء پايداري اجتماعي مؤثر باشد، م يتواند چارچوبي فراروي طراحان و برنام هريزان شهري قرار دهد. در اين مقاله كه بخشي از يك پژوهش است، تدوين، تدقيق و پالايش اين شاخص ها و تدوين مدلي از آ نها به كمك روش دلفي و تكنيك شانون  مد نظر است. دو پرسش اصلي اين مرحله از پژوهش آن است كه اولاً؛ شاخص هاي مكاني مؤثر بر ارتقاء پايداري اجتماعي كدامند و دوماً چگونه مي توان به كمك روش دلفي به تدوين مدلي از اين شاخص ها دست يافت؟ منظور از شاخص هاي مكاني، شاخ صهايي كيفي هستند كه به حوزه مفهومي مكان  در شهرسازي اشاره دارند. به منظور پاسخ گويي به پرس شهاي پژوهش به روش دلفي، پژوه شگر، به جمع آوري نظريه هاي حلقه ده نفره اي از متخصصان حوزه شهرسازي در دو مرحله به صورت مصاحبه و پرس شنامه پرداخت. داده هاي حاصل از توافق متخصصان، به كمك تكنيك شانون، مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها نشان داد كه مهم ترين دسته شاخص مكانيِ تأثيرگذار بر ارتقاء پايداري اجتماعي، دسته شاخص امنيت  است كه شامل شاخص هاي: ايمني، امنيت و حريم در عرصه هاي شهري است. پس از آن، دسته شاخص فعاليت پذيري  متشكل از شاخص هاي: تنوع فعاليتي، اختلاط كاربري، دسترسي پذيري، تسهيلات و زيرساخت هاي مطلوب، وجود مسجد و بازار و بازارچه هاي محلي قرار دارد. در نهايت، مدل شاخص هاي مكاني مؤثر بر ارتقاء پايداريي اجتماعي كه شامل 21 شاخص در پنج دسته اصلي؛ امنيت ، فعاليت پذيري ، هويت مندي ، مردم مداري و يكپارچگي كالبدي تدوين شد كه در اين مدل، وزن هر دسته و ترتيب اهميت شاخص ها در هر دسته نشان داده شده است.