بهبود كالبد سكونتگاه‌هاي دانشجويي در جهت افزايش اجتماع‌پذيري با تكيه بر روش نحو فضا، نمونه‌ موردي: خوابگاه دانشگاه حكيم سبزواري، سبزوار

در طراحي فضاهاي خوابگاهي اجتماع‌پذير عوامل كالبدي، كاركردي و ويژگي‌هاي اجتماعي رواني كاربران فضا نقش دارند. پژوهش حاضر با تمركز بر اصلاح كالبد از طريق نحو فضا و ارتقاء عوامل كالبدي و بهبود فاكتورهايي نظير راه‌يابي، جهت‌گيري، ديد مورد نياز كاربر و خوانايي فضا، درصدد ارائه راهكارهايي به‌منظور ايجاد سكونتگاه‌هاي دانشجويي اجتماع‌پذيرتر مي‌باشد. به‌همين منظور دو مورد از خوابگاه‌هاي دانشگاه حكيم سبزواري سبزوار كه از چيدمان خطي و حياط مركزي برخوردارند، با فرض بر اين كه پيكره‌بندي كالبدي فضايي مناسب خوابگاه دانشجويي نقش به‌سزايي در ارتقاء اجتماع‌پذيري اين اماكن دارد، مورد كنكاش قرار گرفتند. با استناد به پيشينه تجربي موجود، پيكره‌بندي فضايي از طريق سه شاخص اتصال، هم‌پيوندي،عمق فضا و شاخص تركيبي خوانايي در قالب سه رويكرد محوري، محدب و ميدان ديد مورد سنجش قرار گرفت، به‌علاوه رويكرد عامل اساس در روش چيدمان فضا به‌عنوان رويكردي كمكي به‌منظور جامعيت بيشتر به نتايج پژوهش به‌كار رفت. شاخص‌هاي نام‌برده، در راستاي نظريه حركت طبيعي، روش چيدمان فضا (تحليل روابط بين فضاها) را به الگوهاي رفتاري و اجتماعي كاربران ربط مي‌دهد كه نشان از فصل مشترك هر دو مقوله اجتماع‌پذيري و پيكره‌بندي فضايي مي باشد، همان طور كه در پيشينه تجربي موجود نيز از اين روش و نظريه به‌منظور پيش‌بيني و تحليل رفتارهاي اجتماعي كاربران بهره گرفته شده است. در واقع رويكرد پژوهش حاضر، شناسايي كم هزينه‌ترين اقدامات كالبدي فضايي مؤثر بر اجتماع پذيري در خوابگاه‌هاي دانشجويي، پيش از هر اقدام عملي و سرمايه‌گذاري مي باشد.