تحليل اثرات انتخاب روش هاي جابه جايي بركيفيت دانش فضايي

رفتار فضايي، فعاليت افراد در فضاي جغرافيايي است كه از طريق فرآيند شناخت محيط شهري شكل مي گيرد. در واقع فرد براي شك لگيري رفتار خود در محيط شهر، به يك سري از دانش ها كه در فرصت هاي گوناگون و با استفاده از ابزارهاي متفاوت حاصل مي شود، نياز دارد. تفاوت در دانش فضايي مي تواند نتيجه عوامل گوناگوني از قبيل ويژگي هاي اقتصادي اجتماعي، تجربه فضا، مسيريابي، رفتار سفر و الگوي سفر باشد. تصاوير ذهني كه از طريق مسيريابي و تجربه سفر كسب مي شوند، يكي از ابزارهايي هستند كه افراد به وسيله آن ها مي توانند تجارب كسب شده از محيط بيرون را به نمايش بگذارند. جابه جايي هاي درون شهري يكي از كليدي ترين ابزارهاي شك لگيري تصاوير ذهني افراد هستند. اين تحقيق با هدف بررسي رابطه بين روش هاي مختلف جابه جايي افراد و تصاوير ذهني آ نها از عناصر و يادمان هاي كالبدي شهر انجام گرفته و سعي بر آن بوده تا تنوع در تصاوير ذهني افراد، با توجه به تنوع در روش هاي جاب هجايي توضيح داده شود. بدين منظور از 100 نفر از دانشجويان دانشگاه بين المللي امام رضا (ع) در كلانشهر مشهد به صورت تصادفي و با ابزار پرسشنامه، اطلاعات لازم در مورد كيفيت دانش فضايي و الگوي جابه جايي درون شهري جمع آوري شده است. تجزيه وتحليل داده ها با استفاده از روش هاي مختلف آمار استنباطي همانند تحليل واريانس و مدل رگرسيون لاجيت نشان مي دهد كه تفاوت در دانش فضايي و تصاوير ذهني افراد، به طور معناداري ناشي از تفاوت در شيوه هاي جابه جايي افراد است. افرادي كه روش شناختي جابه جايي آن ها، از نوع فعال (همانند پياده روي) بوده است و همچنين افرادي كه از روش تركيبي استفاده كرده اند، در مقايسه با افرادي كه شيوه هاي جابه جايي از نوع منفعل داشته اند در تخمين فاصله و انتخاب مقصد، به صورت موفق تري عمل كرده اند.