مقايسه شرايط تزريق و توليد از فضاي حلقوي و لوله مغزي و يافتن بهينه‌ترين نقاط تزريق در يكي از مخازن جنوب‌غربي ايران

پس از آنكه چاه هاي نفتي حفاري شدند، زمان برداشت از مخزن آغاز مي شود. ابتداي توليد نفت از مخازن به صورت مكانيسم هاي طبيعي صورت مي پذيرد و توليد سيالاتِ سبك تر، راحت تر انجام مي شود، درحالي كه با گذشت زمان، در اثر عوامل مختلف، اين توليدات كاسته مي شود. براي اينكه سيال درون ستون چاه هاي نفتي كه پس از گذشت مدت زمان هايي از توليد، سنگين شده و توليد آنها رو به كاهش رفته است، توليد شوند، روش هاي متعددي بيان شده اند. از ميان اين روش ها، در اين مطالعه به بررسي تزريق گاز در ستون چاه پرداخته خواهد شد. فرازآوري با گاز، يكي از روش هاي فرازآوري مصنوعي است كه با هدف احيا و افزايش دبي بهينه چاه هاي نفتي مورد استفاده قرار مي گيرد. در اين مكانيسم ها، تركيبات سبك گاز تزريقي وارد تركيب نفت شده و باعث كاهش ويسكوزيته نفت مخزن و سبك شدن آن مي گردد. در صورتي كه گاز تزريقي غني باشد ، هيدروكربن هاي سنگين گاز به سمت نفت حركت مي كنند و به مايع تبديل مي شوند. تركيبات متوسط نفت نيز با گاز تزريقي تركيب شده و تركيب نفتي سبك تري را ايجاد مي كنند؛ اين تركيب قدرت تحرك پذيري بالايي دارد و به راحتي توليد مي گردد. در اين روش، گاز پُر فشار در نقطه ي مشخصي در درون ستون سيال موجود در چاه تزريق شده و باز اين راه، چگالي متوسط و متعاقباً فشار وارد بر ته چاه را كاهش مي دهد كه نهايتاً باعث فعال شدن مجدد چاه مي گردد. در اين مطالعه به دنبال تعريف سناريويي جديد هستيم كه در صنعت نفت عمدتاً عكس آن انجام مي شود! در صنعت نفت اين گونه است كه تزريق عمدتاً از لوله مغزي مي باشد و توليد از لوله جداري است. در اين پژوهش به دنبال تعريف سناريويي هستيم كه تزريق از لوله جداري باشد و توليد از لوله مغزي. دليل تعريف و بررسي اين سناريو آن است كه در تزريق از لوله مغزي، مشكلاتي اعم از خوردگي، از بين رفتن لوله جداري در حين توليد از آن و عدم امكان تعويض وجود دارد. در اين مطالعه مشخص گرديد كه توليد نفت در شرايطي كه گاز از درون لوله مغزي تزريق مي شود، نسبت به شرايطي كه تزريق گاز از فضاي حلقوي صورت مي گيرد، از راندمان بالاتري برخوردار است.