نقش چشم انداز زمان و تجربه درد در احساس تنهايي سالمندان

توجه و تمركز بر متغيرهاي پيش بين احساس تنهايي در سالمندان مقدمه اي براي بهبود موفقيت آميز احساس تنهايي است. در اين راستا هدف اين پژوهش، تعيين نقش چشم انداز زمان و تجربه درد در پيش بيني احساس تنهايي سالمندان بود. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري را كليه سالمندان بالاي 60 سال در شهر كرمانشاه در سال 1397 تشكيل دادند. تعداد 200 سالمند عضو كانون بازنشستگان با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از سياهه چشم انداز زمان زيمباردو و بويد، پرسش‌نامه درد دوركين، ترك، رويكي و هاردينگ و پرسش‌نامه احساس تنهايي راسل، پيپلوا و كورتونا استفاده شد. داده ها با استفاده از روش همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه گام به گام تجزيه و تحليل قرار شد. يافته‌ها حاكي از آن بود كه بين متغيرهاي گذشته گرايمثبت، حال گراي لذت طلب و آينده با احساس تنهايي رابطه منفي و معكوس و بين متغيرهاي گذشته گرامنفي و حال گرايتقديرنگر با احساس تنهايي رابطه مثبت و مستقيم وجود دارد (P 0/01). نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد كه مؤلفه هاي چشم انداز زمان گذشته گراي منفي و حال گراي تقديرنگر به ترتيب به عنوان قوي ترين متغيرها براي پيش بيني احساس تنهايي هستند. همچنين از درد عاطفي مي تواند احساس تنهايي سالمندان را پيش بيني نمايد. اين يافته ها مفاهيم مهمي را در عرصه ارائه مراقبت به سالمندان آشكار ساخته و مي تواند با برنامه ريزي هاي مدون و اجرايي در كاهش احساس تنهايي و افزايش بهزيستي سالمندان مفيد واقع شود.