اثر كشت مخلوط و كم‌آبياري بر كارآيي مصرف آب و عملكرد گوجه‌فرنگي ((Lycopersicon esculentum Mill) و ريحان (Ocimum basilicum)

كم آبياري راهكار بهينه شده اي است كه در آن آگاهانه به گياهان اجازه داده مي شود با دريافت آب كمتر از نياز، محصول خود را كاهش دهند. كشت مخلوط سيستمي پايدار و كارآمد است كه از طريق افزايش بهره وري منابع خاك و آب باعث افزايش كارآيي مصرف آب مي شود. در اين راستا آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي شامل دو فاكتور در سه تكرار اجرا گرديد. فاكتور اول سه نوع كشت شامل كشت خالص گوجه فرنگي، كشت خالص ريحان و كشت مخلوط آن دو به نسبت 50 درصد گوجه فرنگي و 50 درصد ريحان و فاكتور دوم چهار دوره زماني آبياري شامل آبياري بدون تنش آبي در ناحيه ريشه FC0.8، آبياري زماني كه رطوبت خاك در ناحيه ريشه به حدودFC0.7، FC0.5، FC0.3 بود. نتايج نشان داد بيشترين كارآيي مصرف آب بر اساس عملكرد ماده خشك در كشت مخلوط و در سطح رطوبتيFC0.5حاصل گرديد. بيشترين عملكرد ماد خشك و عملكرد ميوه گياه گوجه فرنگي در كشت مخلوط و بيشترين عملكرد ماده خشك و تر براي گياه ريحان در كشت خالص آن بدست آمد. نسبت برابري زمين در تمام سطوح رطوبتي بيشتر از 1 بود كه بالاترين ميزان آن (2.1=LER) از سطح رطوبتي بدون تنش بدست آمد. به طور كلي كشت مخلوط و كم آبياري تا سطح FC0.5 براي دو گياه ريحان و گوجه فرنگي علاوه بر داشتن عملكرد مناسب توانسته از هدر رفتن حجم بالايي از آب جلوگيري كند.